Op zondag 29 december vond in deSingel te Antwerpen een opmerkelijke voorstelling plaats van, of beter gezegd naar het bekende sprookje Peter en de Wolf, geschreven voor declamatie en orkest door Serge Prokofiev. Het Symfonieorkest Vlaanderen o.l.v. Stijn Saveniers en met verteller Steven Beersman sluit 2013 hiermee op een feestelijke manier af.

 

Op zondag 29 december vond in deSingel te Antwerpen een opmerkelijke voorstelling plaats van, of beter gezegd naar het bekende sprookje Peter en de Wolf, geschreven voor declamatie en orkest door Serge Prokofiev. Het Symfonieorkest Vlaanderen o.l.v. Stijn Saveniers en met verteller Steven Beersmans sluit 2013 hiermee op een feestelijke manier af.

Peter en de Wolf ging in 1936 in première. In het klassieke verhaal is Peter een jongetje dat bij zijn grootvader woont. Op een dag rent hij de veilige tuin uit ondanks de waarschuwing van grootvader dat er wolven zijn.  Buiten ziet Peter hoe een kat tevergeefs een vogeltje probeert te vangen en hoe een eend wordt opgegeten door een wolf. Peter vraagt het vogeltje de wolf af te leiden en vanuit een boom laat hij een touw vallen rond de staart van de wolf. De jagers die net voorbijkomen kunnen de wolf nu gemakkelijk vangen en brengen hem naar een dierentuin.

Elk personage wordt verbonden met een bepaald instrument en heeft een eigen muzikaal motief.

Eigentijds

In het eigentijdse verhaal wordt gebruik gemaakt van een groot scherm waarop goed gekozen collages zorgen voor treffende beelden. Hier is Peter een jongen die in een flatgebouw woont bij zijn zieke vader. Hij wordt op school gepest omdat hij bang is van honden. Net op de dag dat de kinderbescherming hem naar een tehuis wil brengen, komt grootvader op bezoek en neemt Peter mee op een verre reis noordwaarts.

Persoonlijk vond ik dit deel wat te langdradig, te veel vertellend en het orkest kwam te weinig aan bod. De muzikale thema’s waren niet duidelijk gebonden aan een vast personage maar eerder aan situaties.  Zo klonken bvb. de hoorns, in het klassieke verhaal voor de wolf, hier ook voor de kinderbescherming. Het was moeilijk om onbevooroordeeld te blijven luisteren.

Droom

In het tweede deel is Peter met grootvader aangekomen in het noorden. Het orkest kan eindelijk voluit spelen. Magnifiek hoe een kleine bezetting toch een hele (grote) zaal weet te beroeren. De motieven werden duidelijker gebonden aan de personages van Peter (de strijkers), grootvader (fagot), de eend (hobo), de kat (klarinet) , het vogeltje (fluit) en natuurlijk ook de wolf (hoorns) en de jagers (pauken en grote trom).

Hier volgt het verhaal toch min of meer de klassieke versie. Maar dan, even verwarring in de zaal wanneer blijkt dat Peter alles gedroomd heeft. Het verhaal keert weer naar het moment dat de kinderbescherming hem wil meenemen. Net op tijd belt zijn grootvader aan. Hij komt in de flat wonen tot vader genezen is. En wat blijkt? Grootvader heeft zijn hond mee. Peter is echter, dankzij de droom, niet meer bang van honden. En natuurlijk komt na een tijdje vader terug naar huis, genezen. Eind goed al goed.

Kinderen versus volwassenen? Nee

Het lijdt geen twijfel dat de kinderen in de zaal genoten hebben van het stuk. Op geen enkel moment was er ook maar de minste uiting van verveling te horen. Zowel de verteller, het orkest, de dirigent als de collages op het scherm hielden de aandacht vast.

Maar wat met de volwassenen? Dat antwoord kreeg ik meteen terwijl de zaal leegliep. Mijn 71-jarige metgezel : “Het was prachtig, de muziek, het verhaal en wat knap met dat grote scherm! Blij dat ik er bij was. Ik kende dit stuk niet!”  In de wandelgangen sprak ik nog enkele volwassenen aan en allen, hoewel ze de klassieke versie kennen, waren onverdeeld positief.

Ik blijf met een dubbel gevoel zitten. Ik vind de klassieke versie de beste maar ik geef toe dat deze uitvoering ronduit knap was.