Nicolas Dupont en Olga Kirpicheva maakten de Soirée Muzikaal

In het kunstencentrum OPUS 4 te Antwerpen heeft er op zaterdag een Soirée Musicale plaatsgevonden met twee uitzonderlijke jonge instrumentale solisten; Nicolas Dupont op viool en Olga Kirpicheva aan de piano. Sinds 2012 vormen zij een duo en traden op in de meeste Europese landen en Rusland.

De in 1987 geboren pianiste studeerde aan het Tchaikowsky Conservatorium te Moskou en vervolmaakte zich verder bij enkele andere grootmeesters van haar instrument. Haar solocarrière begon op dertien-jarige leeftijd te Frankrijk en zij speelde reeds in bijna gans Europa. Ze is tevens laureate van diverse internationale wedstrijden.

De in 1992 geboren violist begon zijn studie op vierjarige leeftijd bij de pedagoog Dejan Mijajev en vervolmaakte zich verder te Brussel en Parijs. Momenteel specialiseert hij zich in de kamermuziek met een engagement voor hedendaagse werken waaronder werk van de in Antwerpen wonende Wilfried Westerlinck. Van deze componist speelde hij de wereldcreatie van zijn Vier Kerstburlesken in december 2016 te Antwerpen. Ook hij is laureaat van diverse wedstrijden.

Als duo speelden zij reeds sinds 2012 met een zeer brede waaier van werken van Mozart om via Beethoven, Franck, Debussy en Prokofiev tot de hedendaagse componisten zoals Peteris Vasks, Michel Lysight en o.a. Jan Van Landeghem te komen. Tevens volgden zij ondertussen Masterclasses bij Bruno Canino, Pierre Amoyal, Jose Ribera en Quatuor Ebène. Daarnaast doen zij een lovenswaardige moeite om oudere en onbekende werken vanonder het stof te halen zoals werken van Karel Candael, Charles Valentin-Alkan en Lucien Durosoir.

De avond begon met de vioolsonate van Claude Debussy (die zij reeds opnamen ). Dit driedelige werk heeft een wisselwerking van dramatische en opgewekte sferen die telkens op een realistische wijze ten gehore werd gebracht. Debussy zelf speelde zijn eigen werken op een romantische wijze – ondanks de periode in de kunst die als impressionistische werd bestempeld- en liet de kleuren van de compositie voor zich spreken. Dit duo speelde dit dus ook op de wijze die dicht bij Debussy’s denkwijze stond. M.i. mocht de violist zelfs iets verder zijn gegaan in het romantische aspect van musiceren.

Zij vervolgenden met de vioolsonate van César Franck. Dit werk wordt door velen beschouwd als één der moeilijkste in het repertoire van de kamermuziek. Beide uitvoerders hadden geen problemen om dit werk uit te voeren aangezien hun technische vaardigheden dermate hoog zijn dat dit werk overkwam als ‘kinderspel’. Bij het eerste deel viel de pianiste op door haar opmerkelijke concentratie en sonoriteit. Dit bleef verder zo voor het ganse concert. In de 2e deel bleek de viool een ietsje weinig diepgang de hebben maar werd opgevangen door het pianospel die de zinsstructuur duidelijk maakte. In het prachtig gespeelde derde deel mocht er m.i. iets meer aan de vibrato worden gedacht om de noten te doen ‘leven’. Het vierde deel sprankelde van virtuositeit en perfectie samenspel die door het publiek zeer gewaardeerd werd.

Na de pauze werd vervolgd met de vioolsonate van Françis Poulenc. Een werk dat eigenlijk te weinig gekend is en daardoor ook te weinig gespeeld. Dit werk vormde qua compositie en uitvoering een groot contrast met het eerste deel van het programma. De indruk werd geschapen dat het voor deze violist werd geschreven. Het was alsof het aangepast was op zijn karakter. Hij bleek met dit werk één te zijn met de grote verschillen in contrast die de componist heeft gewild toen hij dit schreef. En dit van het begin tot het einde, m.a.w. een zeer overtuigende uitvoering. De pianiste ook gaf weer het bewijs van haar inzet voor de muziek, samen met haar emotie er rond en het steeds doseren van de klank binnen de muziek en rekening houdend met de ruimte en akoestiek.

De pianiste vertolkte daarna de eerste ballade (in g – op. 23 ) van Fryderyk Chopin. Al wat deze pianiste eerder had bewezen als kamermuziekspeelster werd hier als soliste tentoongespreid. Ze was één met haar instrument en met de muziek. Structurele analyse, toonvorming, balans, akoestiek. Alles was er op z’n plaats. Een eerlijke pianiste die iets te vertellen heeft en een impressionante uitvoering qua dosering en ingehouden spanning die nooit werd overdreven in het resultaat.

Als einde van het concert kreeg het publiek de Zigeunerweisen op. 20 van Pablo de Sarasata te horen. De componist schreef dit om bij zijn eigen uitvoeringen het publiek te veroveren en vooral de dames te charmeren. Bij deze uitvoering speelde de violist eveneens de muzikale charmeur en het was een uitvoering die menig muziekliefhebber plezier deed om de speelsheid te kunnen ondergaan. Het was een prachtig einde van het officiële gedeelte en er zullen weinigen hebben gehoord dat de violist eventjes uit de bocht ging. En indien dit wel zo was zal hem dat zeker gegund worden wegens zijn enthousiasme bij de uitvoering. Muziek is nu steeds éénmalig bij een uitvoering. Dat wordt hem met veel plezier vergeven.

Deze fantastische Soirée Musicale werd afgesloten met een dank aan het publiek voorhet gulle, spontane en welgemeend applaus. Als toemaatje kregen we de ” Cortège ” van de Franse componiste Lili Boulanger, zus van Nadia. Mooi werk – eveneens te weinig bekend – mooi gebracht.

Dit duo kunnen we beschouwen als zeer positief naar de toekomst toe, denkend aan de muziek van Lili Boulanger dat de diezelfde intentie heeft.