Maandag 11 november 2013 verzorgden mezzosopraan Joyce DiDonato en barokorkest Il Complesso Barocco onder leiding van dirigent Alan Curtis een vocaal en orkestraal klassiek concert in het Concertgebouw te Amsterdam.
Maandag 11 november 2013 verzorgden mezzosopraan Joyce DiDonato en barokorkest Il Complesso Barocco onder leiding van dirigent Alan Curtis een vocaal en orkestraal klassiek concert in het Concertgebouw te Amsterdam.
Het programma was gebaseerd op haar cd ‘Drama Queens’ (2012). Zo zong ze aria’s van onder andere Cesti en Händel.
De zangeres
Joyce DiDonato is een naam die wellicht iedere muziekliefhebber bekend in de oren klinkt. Zij het als uitvoerende musicus of, voornamelijk voor jonge zangers, als inspirerende zangpedagoge. Haar zichzelf toegeschreven imago als zijnde “Yankee Diva” gaat niemand onopgemerkt voorbij. Haar populariteit stijgt met de dag en nog nooit zijn we zo veel (online-) reclame tegengekomen voor een cd met barok aria’s.
Aanvankelijk was ik van mening dat het grote publiek zich misschien liet meeslepen door deze nieuwe generatie van promotie en dat het imago van deze diva ons meer prikkelde dan haar vocale kwaliteiten. Vanaf de eerste aria heb ik mijn mening echter volledig bijgesteld.
Ze ging van start met de aria ‘Intorno all’idol mio’, uit de opera ‘Orontea’ door Antonio Cesti. De aria bleef van begin tot einde interessant. Elke gezichtsuitdrukking en elk handgebaar was precies op zijn plaats. Elke hoorbare ademhaling en het switchen naar een warme, volle borststem droeg bij tot intens luistergenot.
Haar volgende aria ‘Disprezzata regina’ uit ‘L’incoronazione die Poppea’ door Claudio Monteverdi, getuigde van een schitterende kennis van zaken. We hoorden en zagen die avond een gekwelde koningin (vandaar ook de naam ‘Drama Queens’). DiDonato zocht de uiterste emoties op zonder dat er ook maar een moment klankkwaliteit verloren ging. De lange non-vibratonoten en ‘Monteverdi trillo’s’ gingen recht naar het hart.
De da capo aria ‘Sposa, son disprezzata’ uit ‘Merope’ door Geminiano Giacomeli was een knap staaltje stembeheersing. Bij het prachtig geornamenteerde A-deel bleef niemand onberoerd. De aria ‘Da torbida procella’ uit ‘Berenice’ door Guiseppe Orlandini was met zijn uptempokarakter een groot contrast. Ook hier weer getuigt DiDonato van schitterende stembeheersing met een bijna zes minuten durend stuk dat voornamelijk bestaat uit een wervelende stroom van coloraturen. Frappant was dat hierbij haar stemkleur akelig veel weg had van die van Cecilia Bartoli. De inspanning was echter niet in die extreme mate van haar gezicht af te lezen.
Na een ‘Morte col fiero aspetto’ uit ‘Antonio e Cleopatra’ door Johann Hasse die perfect in de lijn lag van de andere aria’s, volgde ‘Piangerò la sorte mia’ uit ‘Giulio Cesare’ door Georg Friedrich Händel. Händels contrasterende muziek werd alle eer aangedaan. Contrast met haar sprankelende kopstem zorgde gegarandeerd voor kippenvelmomenten.
De volgende aria ‘Madre diletta, abbracciami’ uit ‘Ifigenia in Aulide’ door Giovanni Porta vond ik persoonlijk een van de hoogtepunten van de avond. De muziek en uitvoering waren zo subliem dat er hier en daar een traan werd weggepinkt.
DiDonato heeft heel het Concertgebouw mee, iedereen zit op het puntje van zijn klapstoel en de hele zaal ademt als één.
Het laatste stuk op het programma was ‘Brilla nell’alma’ uit ‘Alessandro’ door Georg Friedrich Händel. Ook dit maal weer uiterst contrasterend als majeur uptempo aria. Ook ditmaal stroomden de fonkelende coloraturen alsof het volledig moeiteloos was. Een paar hoge noten als klap op de vuurpijl maakten deze aria af.
Een concert is natuurlijk geen concert zonder enkele toegiften. Dit maal kregen we er wel vier te horen, waaronder het prachtige ‘Lasciami piangere’ uit ‘Fredegunda’ door Reinhard Keiser. Ook hier hield niet iedereen het droog.
Het orkest
Ik had me voorgenomen om van deze recensie geen lofzang te maken maar ik moet hiervan terugkomen.
Niet alleen DiDonato was schitterend, ook het barokorkest Il complesso barocco deed het fantastisch. Het is een vurig en energiek orkest dat zowel onderling als samen met DiDonato goed op elkaar is ingespeeld. Al mijn complimenten aan de eerste violist, Dmitry Sinkovsky. De man barstte van energie en wist deze ook uit de andere muzikanten te halen. Inspirerend is wel het minste wat men erover kan zeggen. De interactie tussen zangeres en muzikanten was ook erg fijn om te zien, de balans tussen instrumenten en zang was ook steeds perfect.
Het vioolconcert in d van Vivaldi en balletmuziek uit ‘Armide’ van Gluck waren subliem. We kwamen eigenlijk voor een vocaal concert, maar deze instrumentale aanvullingen maakten de avond af.
De jurk
Ook zeker het vermelden waard was de jurk van DiDonato, ontworpen door de Britse kledingontwerpster Vivienne Westwood. Westwood is vooral bekend om haar “punkstijl”, maar heeft dit maal een prachtige, vuurrode barokjurk ontworpen met een subtiel ruig kantje. Dit is ook de jurk waarin DiDonato te zien is op haar cd ‘Drama Queens’. Voor de pauze simpel gedragen met stola, na de pauze met panniers en losse mouwen met opstaande punt. DiDonato straalde en het publiek genoot.
Besluit
Bravi! Joyce DiDonato en Il complesso barocco waren subliem.
Ik heb gezocht naar minpuntjes, maar heb er geen gevonden. Het is algemeen bekend dat Nederlanders een heel dankbaar publiek vormen, maar de vijf staande ovaties waren zeker verdiend. DiDonato is het totaalpakket: uiterst getalenteerd, een harde werker, ontzettend sympathiek, knap en met gevoel voor stijl. Dit maakt haar misschien wel tot dé prima donna van onze generatie.
Ik kijk in elk geval uit naar het volgende project!
