Kwintessens

In de spannende mist die op 16 november heel Vlaanderen in haar greep hield, trok ik verwachtingsvol naar de kapel van de Zusters Annuntiaten van Heverlee. Daar had het concert ‘Kwintessens’ van de Camerata Aetas Nova onder leiding van Dieter Staelens plaats. Verwachtingsvol, omdat niet enkel het vorige concert (‘Sneeuw’) zo geweldig was, maar ook omdat ze in 2008-2009 de titel van ‘Koor van het Jaar’ in de wacht sleepten.

Gewaagd programma

Voor dit concert verzamelde het koor vijf uiteenlopende, grotere werken van vijf Europese componisten. Het werk van Daan Manneke, waarmee ze begonnen, was het beruchte ‘Archipel IV’. Berucht, omdat de première van dit werk een ramp was (omwille van de hoge moeilijkheidsgraad) en sindsdien niet meer uitgevoerd. Tot nu dus.

Dit werk was meteen het ook moment in het concert waarop ik mijn ogen wijd opentrok. Wat een koor!! Deze aartsmoeilijke muziek op zo’n hoog niveau brengen, WOW!! Dit doen er niet veel in ons land hen na!! Meteen werden mijn hoge verwachtingen niet enkel ingelost, maar ook naar boven bijgesteld en zelfs deze  werden ruimschoots voldaan in de volgende werken van ongeveer dezelfde moeilijkheidsgraad.

De ballades van Mäntyjärvi lagen iets gemakkelijker in het oor, maar waren minstens even knap als het werk van Daan Manneke. Deze werden in een interessante Midden-Franse uitspraak gebracht, wat toont hoe verzorgd de Camerata Aetas Nova en dirigent Dieter Staelens omgaan met de muziek. Ook de vierdelige compositie van Thierry Machuel was zeer knap.

Vic Nees

Zoals ik reeds eerder schreef, werden er vijf composities gekozen van nog levende Europese componisten. Het lot besliste hier echter anders over: in maart verloren we de ‘peetvader van de Vlaamse koormuziek’, Vic Nees. Zijn magnificat is een perfect voorbeeld van zijn interessante compositiestijl: een overgang van de Vlaamse romantiek naar het modernisme van bijvoorbeeld Hugo Distler en tijdgenoten. Voor dit fantastisch werk werd sopraan Annick Desair ingeschakeld, die een zeer mooie prestatie neerzette. Ze klonk absoluut geknipt voor deze rol. Ook het koor was hier wederom ronduit schitterend. Er werd afgesloten met het eveneens ongelooflijk sublieme Lux Mortuorum van de Brit Gabriel Jackson.

Wat een koor!

Aan het slot van dit concert bleef ik overweldigd achter. Zelden hoorde ik een koor met zulke prachtige koorklank zingen op zo’n immens hoog technisch niveau. Het is onbegrijpelijk dat de mooie art deco-kapel van de zusters niet tot in de nok toe gevuld was. Interessant waren ook de inleidingen op de verschillende werken die Jos Stroobants bracht.

Kortom: dit is een koor om in de gaten te houden! Ze brengen zeer afwisselende programma’s en zijn telkens tot in de puntjes voorbereid. Hun dirigent, de jonge Dieter Staelens, werkt fantastisch met hen: hij kiest niet alleen prachtige muziek uit, hij repeteert blijkbaar ook zéér zorgvuldig en heeft op het concert het koor perfect in de hand, waardoor hij – op een ogenschijnlijk doodsimpele manier – magnifiek met hen kan musiceren.