Het programma van dit recital door Lore Binon en Inge Spinette past perfect in de thematiek van het Leuvense muziekfestival dat een brug wil slaan tussen de twintigste en de eenentwintigste eeuw. Het bevestigt tegelijk de aandacht van het Festival 20/21 voor kwalitatieve vertolkers. Want een beter duo voor deze liederen over broze liefde, dromerige triestheid en melancholie is nauwelijks denkbaar.

De cd met dit programma (uitgebracht bij Fuga Libera – recensie KC, december 2017) bekroonde Klassiek Centraal met een Gouden Label, die ter gelegenheid van dit concert in de Sint-Geertruikerk in Leuven werd uitgereikt. We konden met deze bekroning eens te meer blij zijn, want de live-vertolking bevestigde de sfeervolle en uiterst subtiele aanpak van het duo. In hun zeer zorgvuldige keuze selecteerden Lore Binon en Inge Spinette niet alleen liederen gecomponeerd door Debussy en Reynaldo Hahn uit de bundel Les poètes maudits, waarin Paul Verlaine gedichten verzamelde van hemzelf en van gelijkgezinde dichters als Arthur Rimbaud en Stéphane Mallarmé. Ze combineerden deze bovendien gedurfd met liederen uit de elegische en beschouwende cyclus Apparition, die de hedendaagse componist George Crumb in 1979 componeerde. Verstilde liederen over de dood, die wonderwel aansluiten bij de symbolistische thematiek van de liederen uit het Franse fin de siècle.

Lore Binon is een gedroomde vertolkster voor dit soort repertoire. We maakten haar ondertussen al mee als een heerlijke Mélisande in de voorstelling Impressions de Pelléas van Marius Constant (geproduceerd in de vorige editie van het toen nog genaamde Transit Festival Leuven, en vervolgens uitgevoerd op andere plaatsen – recensie KC, augustus 2018). Ze ziet er simpelweg uit als de frêle vrouw die bij dit soort muziek past, en ze kiest er bovendien een uitgekiende outfit voor. Maar vóóral: met ragfijne draden van haar zachte getimbreerde stem neemt Binon je mee in het buitenwereldse net van deze poëzie. Delicaat en duizelingwekkend verfijnd zingt ze de subtiele melodieën, soepel en sensueel, zonder op expressie en zeggingskracht in te boeten. Dat de dictie niet elk woord duidelijk laat verstaan, wordt bijzaak, want de toehoorder laat zich meedrijven op de klanken van woord en piano.

Inge Spinette is uitstekend vertrouwd met de stem. Ze is een bijzonder gevoelige en tekstbewuste pianiste, en begeleidt de zangeres met fluwelen vingers en een nooit aflatende aandacht. Enkele solostukken – naadloos verweven in het recital – zijn pure smaakmakers van zowel melancholie als verfijning. Bovendien wisselt ze voor de stukken van George Crumb van een 19^de-eeuwse Steinway naar de moderne, amplified piano. Een illustratie van stijlbewustheid.

Een prachtig concert. Maar is dit type kerk wel de juiste plek voor een dergelijk fijnzinnig programma dat gedetailleerde beluistering vraagt …?