Een pianokwartet op bezoek

De Middagconcerten van Antwerpen mogen zich met recht en reden de belangrijkste concertvereniging in de Antwerpse regio noemen. Niet enkel organiseren zij op eigen houtje zo maar eventjes 30 kamermuziekconcerten, maar met gemak halen ze regelmatig volle zalen. En zij doen dat met een minimum aan officiële ondersteuning nu reeds 70 seizoenen lang, en dat grotendeels met musici die hier in ons land hun werkterrein hebben gevonden.

Vrijdag 2 februari 2018 zat op het podium de niet zo erg veel voorkomende bezetting van een pianokwartet, waarbij de hoogbegaafde en fijnzinnige musicienne die pianiste Maiko Inoue is, zich manifesteerde als het kloppend en begeesterend hart. Met plezier maakte ik kennis met haar medespelers: Alissa Margulis, die momenteel verbonden is als docente viool aan het conservatorium van Antwerpen; Gergely Kota, die na zijn studies aan het conservatorium van Brussel en aan de Koningin Elisabethkapel rondreist met verschillende ensembles maar ook les geeft in Watermaal-Bosvoorde; en tenslotte de cellist Johannes Burghoff, die samen met Maiko Inoue, de organisatoren zijn van het jaarlijkse Kamermuziekfestival van Jodoigne en waarmee de Middagconcerten van Antwerpen een samenwerkingsovereenkomst hebben, die ongetwijfeld beide organisaties ten goede komt.

Het publiek maakte kennis met het Pianokwartet van Gustav Mahler (1860-1911), dat hij schreef op 16 jarige leeftijd in volle studietijd in Wenen. Ondergesneeuwd, kwam het terug tot klinken in New York in 1964. Het is en blijft een jeugdwerk van de titaan die Mahler zou worden, maar ontegensprekelijk is hier reeds toch de gedegenheid, de originaliteit en de durf goed te onderkennen van het toekomstig genie. De musici gaven er een pakkende lezing van, met zuivere lijnen en een uitgebalanceerd klankevenwicht tussen piano en strijkers.
Ook het Pianokwartet op. 47 in ES van Robert Schumann (1810-1856), was voor menig aanwezige luisteraar een revelatie. Schumann schreef het in zijn ‘kamermuziekjaar’ 1842, waarin ook het pianokwintet op.44 ontstond. Ook hier was het musiceren een plezier om te aanhoren. De perfectie nabij, zo speelden de 4 musici met de grootste aandacht naar elkaar, wat vooral te merken was in het Andante cantabile, dat zong en bleef zingen.

Het applaus was dan ook navenant, waardoor het publiek zich nog even kon vermeien in het Salut d’amour van Edward Elgar (1857-1934).
Een uurtje intense kamermuziek op dergelijk niveau: het gaf blije gezichten alom.

De Antwerpse Middagconcerten zijn perspartner van Klassiek Centraal.

Het volledige programma kunt u hier vinden