29 november 2012 was het precies 200 jaar geleden dat ‘der Gesellschaft der Musikfreunde in Wien’ werd opgericht. Deze stichting was het resultaat van een éénmalige samenwerking tussen ‘muzikale, bedrijfsbeherende en contemporaine historische ‘fenomenen’.
29 november 2012 was het precies 200 jaar geleden dat ‘der Gesellschaft der Musikfreunde in Wien’ werd opgericht. Deze stichting was het resultaat van een éénmalige samenwerking tussen ‘muzikale, bedrijfsbeherende en contemporaine historische ‘fenomenen’.
Het concert, ter ere van de stichting van de vereniging, werd 200 jaar later overgedaan, live opgenomen en in de loop van 2013 door Sony Classical op cd uitgebracht. Voor de uitvoering van de reconstructie van dit historisch concert tekenden dirigent Nicolaus Harnoncourt, Concentus Musicus Wien, Singverein der Geschellschaft der Musikfreunde in Wien en de solisten Roberta Invernizzi, Gerald Finley en Werner Güra. Grote namen voor een concert ter ere van een grote vereniging én grote componisten.
Op het programma stond het (te?) zelden uitgevoerde oratorium ‘Timotheus oder die Gewalt der Musik’ naar Georg Friedrich Händel zijn ode ‘Alexander’s Feast or The Power of Music’, bewerkt door Wolfgang Amadeus Mozart en bij het beroemde concert gedirigeerd door Ignaz Franz von Mosel. Dat die bewuste dag het stokje dat hij bij het concert gebruikte de wereld zou veroveren als ‘hét dirigeerstokje’ zal Mosel niet beseft hebben.
Dit werk is niet Händels grootste en we kunnen begrijpen dat het de wereld niet veroverde zoals zijn Messiah. Ook Mozarts bewerking – hij zou meer bewerkingen maken van oratoria van Händel – heeft hier niet veel kunnen aan verhelpen. Dat deze groots opgezette compositie wel veel volk zal gelokt hebben en paste in het raam van de oprichting van een dergelijk prestigieuze vereniging, staat als een paal boven water. Het is goed dat dit spraakmakende evenement dat aan de basis ligt van een van de belangrijkste muziekverenigingen ter wereld, in herinnering werd gebracht door het over te doen in zo getrouw mogelijke mate en door het vast te leggen op cd. Wie beter kon men vinden dan Nicolaus Harnoncourt om dit project in alle perfectie op zich te nemen?
Volle orkestpartijen met groot koor, sterke solo’s en een actief publiek slepen de luisteraar van deze dubbel-cd mee in de zowaar familiale sfeer van het feestconcert. Het geeft de opname een apart karakter dat lost staat van een gewone opname. Het doet je ook anders luisteren en je moet zo nu en dan even glimlachen over de wijze waarop het publiek actief betrokken wordt. Door net die bijzonderheid geven we aan deze cd geen kwaliteitsbeoordeling – dat zou zeker kunnen – maar geven we mee dat je met het in huis halen van deze opname je zondermeer een feest in huis haalt. Daar nog wat rood fluweel bij, zacht gelig licht, een warm haardvuur en na het luisteren (of tijdens?) een glaasje bubbels… Kan het beter?
