*** Toegegeven, de werken van Benjamin Britten (1913-1976) zijn redelijk onbekend bij mij. Maar onbekend is onbemind, toch? Het album ‘Britten: Songs – Volume 1’ van het label Onyx heeft dit hiaat in mijn culturele kennis wat opgevuld. De songs zijn echt wel het beluisteren waard. Het is natuurlijk redelijk moderne muziek, fans van Schubert en co. zullen even moeten wennen aan het soms wat aparte toonpalet, maar eens je er mee weg bent, kan je ontdekken wat voor heerlijke muziek dit is.
De uitvoering hier is prima. De balans tussen piano en stem zit steeds goed, Malcolm Martineau speelt hier absoluut schitterend. De piano mengt zich heel mooi met de stem, blijft meestal op de achtergrond waardoor hij de stem nooit verdringt, maar hij komt dan wel op de gepaste momenten net genoeg op de voorgrond. Het gaat hier om een ideale mix tussen de twee instrumenten: stem en piano.
Er hebben acht zangers meegewerkt aan deze cd. Over heel de lijn spreken de herenstemmen me meer aan dan de damesstemmen. De herenstemmen onderling hebben soms uiteenlopende timbres, maar ieder van hen gebruikt z’n stem perfect, aangepast aan de muziek. Iedere stem op zich is ook heel aangenaam om naar te luisteren, een gevoel dat ik niet meteen had bij de damesstemmen.
Het album ‘Britten: Songs – Volume 1′ bevat twee cd’s. Er staat onder meer muziek op die Britten op zeer jonge leeftijd nog schreef. Wie minder bekend is met het werk van Britten, luistert beter eerst naar de tweede cd. Deze begint iets toegankelijker dan cd één. Zo kan de luisteraar rustig de toontaal van Britten gewoon worden. Het is absoluut de moeite waard om deze cd’s te beluisteren. Schitterende muziek, enorm expressief geschreven, bovendien meestal heel goed uitgevoerd. Slechts enkele punten storen mij: de damesstemmen (zoals eerder beschreven) en de uitspraak van het Duits. Er staan enkele Duitse liederen op en daar laat James Geer toch wel enkele steekjes vallen met een nogal onverzorgde uitspraak. Natuurlijk is het geweldig moeilijk om als anderstalige een perfect Duits accent na te bootsen en een Engelstalige zal misschien minder aan te merken hebben op de uitspraak, maar als Nederlandstalige stoort het toch wel al gaat het maar over zes van de eenenvijftig nummers.
Dit album is aanbevelenswaardig aan iedereen die ‘ns iets anders wil horen dan Schubert-liederen. Er staan op deze cd’s enkele niet zo vaak opgenomen liederen, naast enkele klassiekers.
