*** Dit recital biedt een uiterst interessant programma, dat buiten de lijntjes van het traditionele liedrecital kleurt en alleen al daarom de interesse kan wekken van de liedliefhebber pur sang. De wat rauwe, maar veelzijdige stem van Sarah Laulan leent zich perfect voor de sombere, zelfs diepzwarte sfeer van de muziek.

De contralto heeft de liederen van het fin de siècle heel intelligent gekozen, met bekende namen als Ravel of Duparc en teksten van Verlaine, Rimbaud of Silvestre.  Maar daarnaast schrikt ze er niet voor terug componisten te kiezen die nauwelijks bekend zijn, wat haar programma extra interessant maakt. Cécile Chaminade mag dan nog een beetje vertrouwd zijn, namen als Gabriel Edouard Xavier Dupont, Poldowski of Raphaël Carcel behoren absoluut niet tot het gangbare liedcircuit. Dupont is vertegenwoordigd met een (zeer mooie !) tekst van Emile Verhaeren (van wie vorig jaar de honderdste verjaardag van zijn overlijden herdacht werd): het is een element dat aantoont met welke zorg en precisie aan de samenstelling van het programma is gewerkt.

IJzingwekkende sfeer

Ernest Chausson (1855-1899) zit net op de valreep van de periode, maar zijn prachtig sensuele Chanson perpétuelle, met verfijnde bijdrage van het Quatuor Hermès, hoort al helemaal thuis in de sfeer van de symbolistische poëzie. In dit lied heeft Laulan soms wat moeite bij de hoogste noten, maar in het geheel van het programma zet ze haar kleurrijke alt met licht vibrato uitstekend in voor de ijzingwekkende sfeer van vergankelijkheid en ijdele erotiek. Het legato is soms wat lijzig en de dictie niet altijd even scherp, maar ze brengt een boeiend recital. De liederen lijken soms wel stuk voor stuk bizarre twintigste-eeuwse variaties op Der Tod und das Mädchen, met diepe melancholie en sombere zinnelijkheid. De Danse païenne van Chaminade is evenzeer een danse macabre als die van Camille Saint-Saëns, Le galop van Duparc is als een dodendans, net als Tournoiement van Saint-Saëns. Als slotlied vertolkt Laulan Tango stupéfiant van Raphaël Carcel, alsof ze na alle nachtmerrie-achtige somberheid van de wereld van de roes en de erotische illusie met enig Félicien Rops-achtig sarcasme relativeert.

Sarah Laulan heeft ook het cd-boekje interessant opgevat, met een verzameling kernbegrippen die het programma toelichten. Het is ook gepast geïllustreerd met afbeeldingen van werk van Félicien Rops en citaten van Verhaeren, Baudelaire, Verlaine. De opname heeft de steun gekregen van de Queen Elisabeth Music Chapel, waar Laulan ook studeerde, en ze is gemaakt in de Academiezaal in Sint-Truiden.

  • WAT: Les Blasphèmes. Mélodies Fin-de-siècle
  • WIE: Sarah Laulan (contralto), Maciej Pikulski (piano), Quatuor Hermès [Omer Bouchez (viool), Elise Liu (viool), Yung-Hsin Lou Chang (altviool), Anthony Kondo (cello)]
  • UITGAVE: Fuga Libera 741