La Traviata

**** Deze opname van het festival van Aix-en-Provence 2011 verscheen in de loop van 2012 en ze mag in dit Verdi-jaar zeker nog eens in de kijker gesteld worden: hoe verovert een  beroemde sopraan als Natalie Dessay haar plaats in het rijtje Violetta’s? Is zij wel een Traviata?

**** Deze opname van het festival van Aix-en-Provence 2011 verscheen in de loop van 2012 en ze mag in dit Verdi-jaar zeker nog eens in de kijker gesteld worden: hoe verovert een  beroemde sopraan als Natalie Dessay haar plaats in het rijtje Violetta’s? Is zij wel een Traviata?

De stem zit goed maar Dessay heeft niet het typische vocale profiel voor de rol. Ze mist de fijnheid en kleurenrijkdom voor het personage en de hoge coloraturen van een passage als Sempre libera lukken haar niet meer. Haar pianissimi daarentegen zijn adembenemend (in het duet met Germont bij voorbeeld en zeker in de slotaria Addio del pasato). Fenomenaal is wel hoe ze de figuur belichaamt in de regie van Jean-François Sivadier.

De slotaria van het eerste bedrijf Ė strano zingt Dessay met een extreem innerlijke beleving net als haar afscheid van het leven op het einde. Daartussen zitten alle nuances van radeloosheid, machteloosheid, woede en pure liefde.

Met zijn wat magere eenheidsdecor (grijs met gordijnen die voor locatiewissel zorgen en waar het nodig is kleurrijke toetsen van de kostuums) focust Sivadier duidelijk op het koppel. Zijn uitgepuurde personenregie is als “kamertheater” gefilmd. Hij trekt de kaart van de hartverscheurende liefde tussen Violetta en Alfredo, die in het eerste bedrijf begint als een soort geheime verstandhouding. Als Alfredo op het feest bij Flora Violetta verontwaardigd betaalt voor haar liefde, keert zijn woede zich plots om in een radeloze liefdesverklaring als hij haar in de armen drukt. Een uniek moment in de voorstelling.

Charles Castronovo is als Alfredo geen onbenullige minnaar en Ludovic Tézier zet een mooie Vader Germont neer, al wordt de confrontatie ook hier vooral door Dessay gedragen. Louis Langrée dirigeert het London Symphony Orchestra met een raffinement dat overeenstemt met de enscenering. Maar we onthouden vooral de vertolking van Natalie Dessay, een tragédienne van het zuiverste type.