Nominatie Gouden Label – Als je wil horen hoe “Sehnsucht” klinkt, dan moet je naar Sophie Karthäuser luisteren in haar nieuwste opname met liederen van Hugo Wolf. Ze laat je op deze cd van alle finesses van haar kunst genieten.
Hugo Wolf (1860-1903) is niet direct de makkelijkste componist om als liedzanger te vertolken. De componist is een tragisch figuur met manisch-depressieve neigingen. Zijn extreme gevoeligheid bepaalt de gevoelsgeladenheid van zijn liederen. Ze zijn getypeerd door spanning, onrust, diepzinnigheid. Sophie Karthäuser slaagt erin al die verscheidene nuances en emoties te verklanken. Ik durf zelfs zeggen dat haar stem perfect is voor deze knappe miniaturen. De tekst is van groot belang bij Hugo Wolf en hij beschouwt woord en muziek als gelijke partners. De vocale lijn wordt bepaald door de betekenis van de woorden. Kenmerken zijn verfijning en spiritualiteit, zodat we echt van miniaturen in muziek kunnen spreken. Sophie Karthäuser geeft die kenmerken van Wolfs liederen met haar helder timbre en verfijnde klank bij uitstek weer.
Sublieme zangkunst
Op één lied van Robert Reinick en één van Joseph von Eichendorff na, zijn alle liederen gedichten van Goethe en van Eduard Mörike, de lievelingsdichter van Hugo Wolf. Meteen al van in het eerste lied van de cd – die inzet met drie Mignon-liederen van Goethe – ben je bekoord door de fragiele klank van Sophie Karthäuser. In Heiss mich nicht reden klinkt de sopraan als het angstige jonge meisje dat Mignon is en ze zingt in perfect Duits met zuiver hoog timbre en met de klemtoon op de juiste woorden. Direct valt ook de sprankelende piano van Eugene Asti op, dromerig en verfijnd. Verder op de cd volgt uiteraard ook het titellied Kennst du das Land, waarin de sopraan haar smachtende toon naargelang de sfeer van de strofe varieert.
De fijnzinnige poëzie van Mörike vertolkt Sophie Karthäuser nu eens met idyllische toon (Agnes), dan weer sprookjesachtig fantasierijk (Elfenlied) of met gesublimeerde ironie (Bei einer Trauung). Een van mijn lievelingsliederen van Wolf/Mörike, Das verlassene Mägdlein, vertolkt ze zo teergevoelig waarbij “in Leid versunken” intens verdrietig klinkt. Angst en waanzin worden behoedzaam met elkaar verenigd en de stem bereikt een pianissimo mét een klank die je niet voor mogelijk acht. Tederheid is bij haar écht en dus niet flauw. De hoogste tonen blijven steeds vol klank en zelfs als ze fluistert (“Geheimnisvolles Saitenspiel” in An eine Äolsharfe) behoudt ze nog de mooie klank van de zangstem. Dit is puur talent. Een uitzonderlijk mooie lied-cd. Nominatie Goud dus.
