**** In januari bereikte Placido Domingo de eerbiedwaardige leeftijd van 75 jaar. Een gelegenheid voor operaliefhebbers om uit hun platenkast enkele van zijn mooiste vertolkingen boven te halen en eens opnieuw te beluisteren. Sony Classical komt hen tegemoet met een speciaal voor zijn verjaardag uitgegeven verzameling “The best of Placido Domingo”.
**** In januari bereikte Placido Domingo de eerbiedwaardige leeftijd van 75 jaar. Een gelegenheid voor operaliefhebbers om uit hun platenkast enkele van zijn mooiste vertolkingen boven te halen en eens opnieuw te beluisteren. Sony Classical komt hen tegemoet met een speciaal voor zijn verjaardag uitgegeven verzameling “The best of Placido Domingo”.
Het leuke aan deze vierdelige cd-box is dat ze niet uitsluitend fragmenten kiest uit het klassieke operarepertoire, maar ook uit het lichte genre. Voor Placido Domingo, die als jongeman van zestien jaar zijn debuut maakte in het zarzuela-gezelschap van zijn ouders, is muziek niet enkel opera. Muziek is veel ruimer. Dus behalve bijna honderdvijftig partijen in opera en zarzuela, zingt hij ook songs die tot het genre van het volkslied of het populaire genre gerekend worden. De box is mooi verdeeld in twee cd’s met de meest geliefde opera-aria’s (Verdi, Puccini, Donizetti, Leoncavallo, Massenet, Bizet, Wagner – om maar deze te noemen) en twee cd’s met populair repertoire, bijvoorbeeld Napolitaanse of Zuid-Amerikaanse songs, musicalfragmenten, enz. De bewerkingen zijn allemaal even kwalitatief als de vocale vertolking van de getalenteerde zanger. We krijgen uiteraard hoofdzakelijk tenorpartijen, al zijn er ook een paar fragmenten uit het baritonrepertoire, waarnaar de zanger in de recente jaren van zijn carrière was omgeschakeld – bijvoorbeeld vader Germont in La Traviata of Lensky in Eugen Onegin).
Recht naar het hart
Bij de cd’s met de opera-aria’s zijn we eens te meer onder de indruk van de krachtige en tegelijk fluwelen klank van de tenor, de zuivere toon, de stevig gesteunde stem met een eindeloos uithoudingsvermogen in de lange, hoge noten, zonder op de stem te drukken, zonder een kreukeltje. Voorbeelden aanhalen zou de lijst van titels te lang maken, maar laat me toch maar Andrea Chénier (Giordano), Elisir d’amore (Donizetti) of L’Africaine (Meyerbeer) met naam noemen. Tegelijk is de nuancering in de vertolking wonderlijk: van een heldhaftige Radames in Aida tot een verliefd-smachtende Rodolfo in La Bohème of een ontroerde Lohengrin. De opnamen zijn geselecteerd uit de vele jaren carrière van de man, met verschillende orkesten, partners en dirigenten. Ernaar luisteren is gewoon genieten. De zang gaat recht naar het hart, de stem doet telkens iets met je.
In de populaire liederen ontdekken we een andere klank en een ander talent van de grote operazanger. Hier gebeurt het wel eens dat de stem wat onder druk lijkt en minder fraai klinkt of wat aan spontaneïteit mist (bijvoorbeeld in The Gift of Love). Maar vooral in de mediterrane en Zuid-Amerikaanse songs spat de opgewektheid en vrolijkheid ervan af (Granada). Evergreens als Aquarela do Brasil en La Paloma worden met zo’n fantastische stem en zo’n enthousiasme gezongen, dat je er goed gezind van wordt. La Malagueña zit vol temperament. In Siboney laat Domingo melancholie en droefheid doorklinken. Een hommage aan een jarige zanger die met een prachtige karakterfoto op de cover prijkt, en die niet alleen zijn kunst in de kijker zet, maar de luisteraar ook blij maakt. Heerlijk, toch?
