Gioia

**** Samen met je moeder op de scène staan in Mozarts Le Nozze di Figaro: er zijn niet zoveel sopranen die zich daarop kunnen beroemen. De Poolse nieuwste ster aan het belcantofirmament, Aleksandra Kurzak had die kans als debutante. Ze hing op haar negentiende haar viool aan de wilgen en ontdekte dat ze een natuurtalent was als zangeres. Dat was niet helemaal uit de lucht gegrepen, want haar moeder, Jolanta Žmurko, maakte in Polen carrière als sopraan en haar vader was hoornist in het operaorkest. Ze ontwikkelde haar zangtalent op zeer korte tijd aan de muziekacademie van haar thuisstad Wroclaw en haar moeder werd haar belangrijkste mentor. Het resultaat: Aleksandra op de scène als Susanna en haar moeder, als Contessa. Het moet een aparte belevenis zijn. Ze verbleef vier jaar bij het ensemble van de opera van Hamburg en werd op het Operalia-concours van Placido Domingo opgevist door de Director of Casting van de Royal Opera in London. Dan ging de bal echt aan het rollen. Haar eerste partij daar was Rosina in Rossini’s Il Barbiere di Siviglia. De cd zet in met Una voce poco fa uit deze opera en meteen ben je gewonnen voor de elegante en warme klank van de stem. De trillers en coloraturen vloeien moeiteloos. Haar dictie in Mozarts Nozze is melodieus en duidelijk wat van haar Deh vieni, non tardar echt een stukje auditief theater maakt. In de aria’s uit Lucia, Traviata en Puritani bekoort ze met haar zuivere hoogte, nooit ijl of scherp, geen gekweel van snelle nootjes. Interessant op de cd is ook dat ze een aria zingt uit de bij ons onbekende maar populaire Poolse componist Moniuszko. De hoge sopraancoloratuurpartijen als Koningin van de Nacht of Blondchen heeft ze ondertussen achter zich gelaten, want “mijn stem werd rijker in het middenregister”, zegt ze in het cd-boekje. Laten we hopen dat ze zo verstandig blijft als ze daarin zegt: je mag je stem niet forceren, je moet volgen wat de stem je oplegt. Dan gaat Aleksandra Kurzak een veelbelovende carrière tegemoet.