Deze opname van The Turn of the Screw gemaakt in de zomer van 2011 tijdens het Festival van Glyndebourne is een prachtige hommage aan Benjamin Britten, dit jaar een van de gevierde componisten, en kreeg in januari van dit jaar ook de Diapason d’Or. In deze bevreemdende kameropera worden realiteit en droom zodanig met elkaar vermengd dat het de luisteraar (kijker) meezuigt in de spiraal van het gebeuren.
**** Britten componeerde deze kameropera in opdracht van de Biënnale van Venetië in 1954. Het verhaal is gebaseerd op een verhaal van Henry James en Britten had met Myfanwy Piper een perfecte librettiste. De titel verwijst naar het steeds sterker aandraaien van de spanning, zowel inhoudelijk als in de muzikale partituur. Het thema is typisch Britten: het verlies van kinderlijke onschuld in een wereld beheerst door volwassenen. Uit het verhaal blijkt de complexe verhouding tussen goed en kwaad en de suggestie van homoseksualiteit is overduidelijk.
Deze opname van The Turn of the Screw gemaakt in de zomer van 2011 tijdens het Festival van Glyndebourne begint met een nagenoeg pseudo-argeloze proloog met versleten teddybeertje en schattige kinderfoto’s en een eerste tafereel waarin de Governess op de treinreis naar het landgoed Bly tegen een idyllisch landschap voortglijdt. Eens ze daar aangekomen is, grijpt het hallucinante verhaal bij de keel als een schroef die steeds dichter toegedraaid wordt.
De kinderen worden beïnvloed door een vreemde macht buiten hen: een zekere Peter Quint, de vroegere knecht des huizes die een affaire had met de vroegere gouvernante Miss Jessel en ook een al te vertrouwelijke relatie had met de kleine Miles. Ze zouden ondertussen gestorven zijn, maar blijven een vreemde macht over de kinderen uitoefenen en hebben slechts één doel: de onschuld van de kinderen breken. De kinderen worden tot het kwade verleid en kunnen er niet aan weerstaan. De gouvernante beseft dat ze geen vat meer op hen heeft. Ze denkt dat ze Miles gered heeft als hij haar de naam van Quint noemt, maar op dat moment sterft Miles in haar armen. In dit bevreemdende verhaal worden realiteit en droom zodanig met elkaar vermengd dat het de luisteraar (kijker) meezuigt in de spiraal van het gebeuren.
Regisseur Jonathan Kent gebruikt eenvoudige middelen. Op de achtergrond van een draaitoneel dat de kamersfeer beklemtoont, staat of ligt een dode boom met kale takken als kwalijk symbool van een niet uit te roeien verleden. Het belangrijkste element in het decor is een grote glazen wand die allerlei functies krijgt. Het levert meestal een heel esthetisch (vaak spiegelend) effect op, maar vooral de symbolische functionaliteit is uiterst inventief en werkt bijzonder suggestief. Soms is hij gewoon deur tussen binnen en buiten, maar vooral vormt de wand de grens tussen realiteit en droom, tussen de wereld van de waanzin waarin de bezwerende figuren uit het verleden opdagen (Miss Jessel en Quint) en de wereld van het gezonde verstand, waarin de gouvernante de kinderen tot volwassenheid probeert te begeleiden. De (vaak blauwe) belichting accentueert de bangelijke sfeer. De kledij voor de huishoudster en de gouvernante ademt traditie en fatsoen uit, Miss Jessel daarentegen ziet er puur gothic uit en Quint is een misleidende gentleman. Ze dagen op als twee geesten die de kinderen bezweren in het verlies van hun onschuld en het opgroeien tot bewuste mensen. De kinderen spelen hun rol fascinerend en hebben verbazend knappe zangstemmen. De close filmopname van de blik van zowel de kinderen als de gouvernante maken het geheel nog beklemmender. Miah Persson geeft de Governess zo intens gestalte dat ze de centrale figuur van het stuk is. Ze zingt met heldere stem zowel de cantilene- als de spreekstemfragmenten. Ook de andere rollen zijn uitstekend bezet. De jonge dirigent Jakub Hrůša laat de specifieke kleuren van de partituur schitterend tot hun recht komen en geeft de solisten van het London Philharmonic Orchestra de kans om de inhoudelijke effecten precies te verklanken in Brittens meesterlijke opera. Deze DVD is alvast een prachtige hommage aan Benjamin Britten, dit jaar een van de gevierde componisten. Hij kreeg in januari van dit jaar ook de Diapason d’Or.
