Een ‘Grand duet’ van harp en klavier door Duo Praxedis

*** Groot is het duet op zich, dat van harp en klavier. Dat valt op zich niet te ontkennen met die twee grote instrumenten, zeg nu zelf… Het gaat in de omschrijving ‘Grand duet’ echter niet over de grootte der instrumenten, maar wel om een compositievorm.

Rond de eeuwwisseling 18de naar 19de eeuw was het Grand duet erg populair. Het Duo Praxedis (Hug Rütti – harp en Geneviève Hug – klavier) leverde een dubbel-cd af met vrolijke duetten voor hun instrumenten. Als je wat depri bent, haal meteen deze dubbel-cd in huis want de uitgevoerde werken zorgen voor een opmonterende stemming in de huiskamer of waar ook deze cd’s beluisterd worden. Een vreugdegevoel overmant je meteen bij de eerste noten.

Harpiste Hug Rütti tokkelt er lustig op los en beheerst haar instrument perfect, pittige nootjes en warme strelende tonen vullen elkaar aan en vormen een grote harmonie met Geneviève Hugs klavier dat lichtjes gedempt klinkt, de harp niet onderdrukt noch er voor onderdoet. Hoe zou het er aan toegaan wanneer moeder en dochter, want dat zijn ze, samen een programma voorbereiden?

Op beide cd’s hoor je laat classicistische en vroeg romantische muziek. Het leeuwenaandeel is voor Johann Nepomuk Hummel (1778-1837). Zijn werken worden afgewisseld met deze van vandaag amper of niet bekende tijdgenoten zoals Francois-Adrien Boieldieu, Francois-Joseph Dizi, Frédéric Kalkbrenner, Johann Baptist Krumpholz, Guillaume Gatayes, Daniel Steinbelt en Federigo Fiorello.

Wil je een hofdansje wagen? Het kan al bij het derde deel van het eerste werkje op cd 1. Geen grootste geniale muziek, maar de boog moet niet altijd gespannen staan, zolang de snaren maar juist gespannen staan van het klavier en de harp.

De dames van het Duo Praxedis weten wat echo-effect is, wat forte, piano, crescendo enzoverder betekenen. Ze passen die lastige Italiaanse benamingen (wat had ik er een hekel aan ze te studeren, erg toch?) toe als vanzelfsprekend en samen met hun evenwichtig op elkaar ingespeeld zijn, leidt dit alles tot echt vriendelijke luistermuziek die je gewoon hebben wil. Hun virtuositeit dient de muziek voor de volle 100% en dient dus niet om eigenzinnige loopjes of andere overdonderende bravoure te laten horen. Ja, beide dames weten wat ze doen en dat? Dat doet veel deugd en zie, dat is niet wat deze muziek, naast wat losbolligheidjes ook in zich heeft: deugdzaamheid.

Als ik dan toch, recensent zijn, wil muggenziften: soms zijn er hier en daar wat doffere bastonen te horen, maar dat is, zo meen ik, een kwestie van opnametechniek en zoniet, van slijtage van de boxen van mijn luisterinstallatie. Wie zal het zeggen?