.jpg)
Nominatie Gouden Label – Diana Damrau is een echte sympathieke diva. Niet zo’n cliché-diva waarbij je denkt aan een zangeres met kapsones en grillen die alle aandacht voor zich opeist. Neen, een diva die goddelijk zingt en tegelijk dank zij haar discrete charme het publiek voor zich inneemt.
Nominatie Gouden Label – Diana Damrau is een echte sympathieke diva. Niet zo’n cliché-diva waarbij je denkt aan een zangeres met kapsones en grillen die alle aandacht voor zich opeist. Neen, een diva die goddelijk zingt en tegelijk dank zij haar discrete charme het publiek voor zich inneemt.
Dat maakt de DVD duidelijk die recent over haar verscheen en die naast een liedrecital ook een documentaire over de zangeres bevat. De film geeft een heerlijk beeld van haar leven als zangeres: hoe ze haar stem ontdekte en vooral ontwikkelde, hoe ze geniet van de momenten van intens werken aan haar carrière als coloratuursopraan. Want zo komt het wel over: dat de zangeres vooral geniet van haar “job”.
De film van Beatrix Conrad laat ons meegenieten van het leven van Diana Damrau. Hij beperkt zich niet enkel tot het professionele. We leren Diana Damrau kennen als een vrouw die zich aanpast aan het drukke leven van een stad als New York, maar in huiselijke kring tot rust komt, die geniet van ontspanning tussen de optredens en houdt van het gezin met haar partner en hun baby.
Verrassend effect
Het liedrecital heeft als eigenaardigheid dat Diana Damrau begeleid wordt door harpist Xavier de Maistre. De transpositie naar harp geeft uiteraard een verrassend effect aan de liederen en het oor moet zich even aan de andere klank aanpassen. Veel moeite kost dat niet want de de Maistre ontlokt aan zijn prachtig instrument een verfijnde en tegelijk volle klank, die nergens tokkelend aandoet. Wonderwel leent de harp zich voor de subtiele wendingen in de Franse mélodies van Debussy en Fauré (“Clair de lune” en natuurlijk “Mandoline”). Bovendien lijkt de intimiteit tussen zangeres en harpist nog sterker dan bij een pianoduo. Tussen Damrau en de Maistre is de verstandhouding alleszins optimaal.
Ongedwongen
Het leuke aan Damrau is dat ze ongedwongen zingt en tegelijk een perfecte stembeheersing heeft. De coloraturen van de Franse mélodies lukken haar sprankelend zonder dat ze scherp of ijl gaat klinken en haar warme stem dompelt je onder in de romantiek van Schumann en Strauss. Het risico bij zo’n close opgenomen recital is dat we voortdurend op grimassen van de zangeres zitten te kijken. Daar is geen kwestie van bij Damrau. Het is een plezier haar gezichtsexpressie te zien. Frasen als “triste et beau”, “étoile parfumée” en in extreme mate “Horch” krijgen nog extra kleur als je haar bezig ziet. Uit haar gezicht spreekt verwondering, eerbied, tederheid en guitigheid. Je hoort haar niet alleen “Sonne” zingen, je ziet de zon op haar gezicht verschijnen. Damrau zien zingen doet beseffen: zingen maakt gelukkig! Een hartverwarmende opname.
