“An die Geliebte”

Nominatie Gouden Label – Onlangs hoorden we de jonge tenor Julian Prégardien live in Bozar, waar hij Pedrillo zong in de concertante uitvoering van Mozarts Entführung aus dem Serail. We bewonderden diens heldere en soepele tenorstem en waren dus benieuwd naar deze recital-cd.

Nominatie Gouden Label – Onlangs hoorden we de jonge tenor Julian Prégardien live in Bozar, waar hij Pedrillo zong in de concertante uitvoering van Mozarts Entführung aus dem Serail. We bewonderden diens heldere en soepele tenorstem en waren dus benieuwd naar deze recital-cd.

An die Geliebte is de eerste lied-cd die Julian Prégardien heeft opgenomen samen met Christoph Schnackertz, een pianist die vanaf nu wat mij betreft tot de grote liedbegeleiders mag gerekend worden. Voor zijn debuut besteedde Prégardien zorgvuldig aandacht aan de samenstelling van het programma, want “Geliebte(n)” zijn er in het Duitse liedrepertoire natuurlijk in Hülle und Fülle. Maar Prégardien koos voor de pijn van de liefde, en dus de afwezige/onbereikbare geliefde.

Gedroomd duo

De cd zet dan ook in met “An die ferne Geliebte” van Ludwig Van Beethoven, wat zowat als de vroegste liedcyclus van het romantische kunstlied kan beschouwd worden. Meteen al zijn we in de ban van de uiterst gevoelige tekstexpressiviteit van de zanger, de zachtheid bijvoorbeeld bij “Möchte ich sein!” (tweede lied). Het hoge timbre van de stem is helder en klinkt even oprecht in vrolijkheid als bij verdriet, waar de stem iets donkerder kleurt. De opwinding gaat gepaard met de fellere pianotoetsen van Schnackertz en zeer snel zijn we ervan overtuigd dat dit een droomduo is voor vocale kamermuziek.

De liederen van Beethovens tijdgenoot Carl Maria von Weber zijn niet buitengewoon boeiend, maar vooral interessant als kennismaking met het liedrepertoire van deze componist die vooral van enkele opera’s bekend is. De vier “Temperamente beim Verluste der Geliebten” doen trouwens her en der aan Webers “Euryanthe” denken. Het zijn kleine scènes waarin Prégardien zijn verhalend talent bovenhaalt.

Sensibele pianist

Met Richard Strauss en Hugo Wolf komen we in de laatromantiek terecht. De “Mädchenblumen” van Richard Strauss is een gedurfde keuze, want de liederen worden meestal aan hoge sopranen toegekend, al heeft Strauss ze origineel voor tenor geschreven. Prégardien zijn stem is puur en slank en klinkt wonderlijk in bijvoorbeeld “Wasserrose”. Bij Hugo Wolf vinden we het titellied van de cd “An die Geliebte”, een ingetogen stuk dat Prégardien eens te meer met verfijnde stem vertolkt. Daaraan voorafgaand heeft de tenor ons al overtuigd van zijn begrip van Hugo Wolf met het bittere “Lied eines Verliebten” en met “Heimweh”, een lied dat in zijn compactheid de liefdespijn van een Winterreise evoceert, door  Prégardien prachtig opgediept. In dezelfde sfeer van wanhoop sluit het programma terug aan met de inzet: met een lied van Beethoven, “Resignation”. De sensibiliteit van de pianist is mee verantwoordelijk voor het magische effect van deze prachtige lied-cd. Tot slot herinneren we er toch nog even aan dat Julian Prégardien de zoon is van Christoph Prégardien: hij heeft de liedcultuur overduidelijk “van geen vreemden”!