Bij aanvang liggen de performers in een hoekje van de scène uitgeteld. De muziek is een zacht gebrom dat stilaan aanzwelt. Eén van de danseressen komt na een tijdje behoedzaam tot leven. Op het ritme van haar ademhaling – in en uit – richt ze haar romp omhoog en zakt weer in elkaar. Ook de anderen komen in beweging. Mensen met een burn-out zonderen zich af, sluiten zich op in zichzelf. In het leven moeten we in beweging zijn. Dat proberen de dansers eerst heel voorzichtig op de grond liggend. De meest ingewikkelde poses worden geprobeerd, er volgen convulsies. Kunst creëert bewustzijn.

Stilaan wordt de hele scène bespeeld. Er zijn ronddraaiende bewegingen die veel energie eisen. Het doet ook denken aan dansepidemieën, een verschijnsel uit de 14^de en 16^de eeuw. Ook aan de dansmarathons in Amerika na de grote recessie. Paren dansten zich de ziel uit hun lijf om de gegeerde geldsom te kunnen incasseren. Hier is het om weer greep te krijgen op de eigen psyche. Kracht genereren zowel mentaal als fysiek.

Aanvankelijk dansen ze alle drie apart, in een gevecht met hun eigen demonen. Stilaan worden er paren gevormd. Ze vechten om hun plaatsje in de samenleving. Er zijn flitsen van breakdancing te zien. Ze rollen en buitelen over de scène. In de laatste fase hangen ze aan elkaar vast in een rondedans, een ketting die niet te verbreken is. Dit resulteert in een bijzonder teder moment. Ze laten elkaar niet los, trekken elkaar in een dolle vaart over de scène. Opnieuw en opnieuw. Sisyfusarbeid schiet door je brein. Een uitputtingsslag die door het repetitieve karakter van de muziek extra druk zet. Als iemand niet meer mee kan wordt er even gepauzeerd en dan gaat het weer verder. Vloeiende bewegingen die in een continuüm worden herhaald. Ze kunnen op elkaar bouwen, laten elkaar niet los, sleuren elkaar uit de neerwaartse spiraal.