Francis Poulencs “lyrische tragedie in één akte” La Voix Humaine (1958) had geschreven kunnen zijn voor Véronique Gens, zo ideaal passen haar gevoel voor taal en haar dramatische intensiteit bij Poulencs monoloog op tekst van Jean Cocteau, die hem complimenteerde met de volgende woorden: “Beste Francis, je hebt voor eens en voor altijd de manier vastgesteld om mijn tekst te spreken”. Gens bekent dat ze dit werk altijd al heeft willen zingen, en hier, met het Orchestre National de Lille onder Alexandre Bloch, presenteert zij een uiterst ontroerende interpretatie.
*Als u een aankoop doet via bovenstaande link krijgen wij een kleine vergoeding. Zo kunnen we u blijven voorzien van recensies en artikelen. Door iets via onze link te kopen, steun je ons in het schrijven van nieuwe artikelen. Producten worden voor jou nooit duurder als je gebruikmaakt van onze links.
