Auteur Yarrid Dhooghe
Nominatie Gouden Label – Het Mephisto pianoduo staat bekend om zijn technische puurheid en schilderachtig coloriet. In hun album uitgebracht bij Phaedra spelen ze vierhandig werk van Julius Röntgen, Norbert Rosseau en Edgar Tinel. Als ware schilders slagen ze erin om ook minder bekende werken met eenzelfde geraffineerdheid en precisie uit te voeren.
Katrijn Simoens en John Gevaert vormen al enkele jaren het Mephisto pianoduo Sinds hun debuut in 2007 zijn ze alleen maar bekender geworden. Voor hun nieuwste album uitgebracht bij het label Phaedra stellen ze drie minder bekende werken voor. Met Norbert Rosseau en Edgar Tinel als Vlaamse componisten past de cd perfect in Phaedra’s reeks In Flanders’ Fields, dat de Vlaamse muziek (her)ontdekt. De Nederlander Julius Röntgen staat er op het vlak van het programma zeker niet als met de haren erbij getrokken bij. Enkele brieven maken immers duidelijk dat hij Tinel kende, wat dus een zekere band met Vlaanderen suggereert. Sterker nog dan de focus op regionaal vlak is de relatief jonge leeftijd van de componisten op het moment dat ze de werken hadden gecomponeerd. Op tweeëntwintigjarige leeftijd componeerde Tinel zijn Sonate voor piano vierhandig in g. Eenentwintig jaar was Röntgen op het moment dat hij zijn Suite in es componeerde. Rosseau was wanneer dat hij H2O finaliseerde wel wat ouder dan de twee andere componisten (31 jaar), maar hij had op dat moment al een twintigtal opusnummers op zijn naam staan.
Röntgens Suite in es kenmerkt zich door zijn grote karakterverschillen in de verschillende delen. Het ‘Introduction. Lento’ is zeer gedragen van toon. De aandacht gaat hierin vooral naar de melodieopbouw en de subtiel fluctuerende harmonie. De contouren van dit openingsdeel worden vooral in het hoge register van de piano getekend. Logische accenten en welgekozen articulatie creëren de spanningsboog. Donkere akkoorden kleuren het geheel in. Het melancholisch karakter dat hierdoor ontstaat, speelt het pianoduo goed uit. Dit staat in fel contrast met de lichtvoetigheid van het ‘Scherzo’. Een heel nieuw kleurenpalet wordt hierin op de luisteraar afgeschoten. Hoewel het tweede deel een voornamelijk vrolijk karakter heeft, is er niet zelden een bitter kantje aanwezig. Daarnaast is het tweede deel ook een dynamische rollercoaster. Dynamische contrasten volgen elkaar van de hak op de tak op of worden met uitgesponnen (de)crescendo’s aan elkaar geregen. In de interpretatie van Simoens en Gevaert wordt hier vooral op ingezet, maar – gelukkig – zonder in het overdrevene te gaan. Deze dramatische interpretatie met aandacht voor harmonie, melodie en karakter wordt ook voorgezet in de twee overige delen van de suite.
Dit drama komt ook goed tot uiting in Tinels Sonate in g. Hoewel het werk oorspronkelijk als strijkkwartet was bedoeld, vond de componist het te symfonisch van karakter. Daarom koos hij ervoor om de muziek grondig te herwerken tot een vierhandige pianosonate. De compositie kenmerkt zich als een contrastrijk geheel van fris- en lichtheid tegenover een serieuzere, inhoudelijkere ondertoon. Met dezelfde gretigheid als in Röntgens suite voeren Simoens en Gevaert de sonate uit. Het resultaat is een uitvoering met veel branie, maar soms ook met de nodige gereserveerdheid. Het oog voor detail is groot. Elke noot krijgt de aandacht die hij verdient. Dynamische verschuivingen worden contrastrijk naast elkaar geplaatst. De articulatie is scherp, waardoor de muzikale passages duidelijk van elkaar worden onderscheiden.
Met Rosseaus H2O verruilt het pianoduo Mephisto de romantiek voor een werk met impressionistische karakteristieken. Dit oorspronkelijke symfonisch gedicht, dat Rosseau later zelf bewerkte voor piano vierhandig, weerspiegelt drie stadia van water: stoom, water en ijs. De verschillende sferen van Rosseaus compositie worden door het pianoduo goed van elkaar onderscheiden. Maar Simoens en Gevaert kiezen voor een nog nauwgezettere verfijning. De verschillende lijnen laten ze goed hoorbaar boven elkaar zweven of in elkaar versmelten. Contrasten, zowel dynamisch, melodisch als soms op het vlak van de articulatie, worden tot aan de uiterste grenzen gebracht. Hoewel de compositie zelf al veel kleur in zich draagt, brengt het Mephisto pianoduo de glanzende vernislaag aan, die het werk nog sprekender maakt.
Zeer mooie, te weinig uitgevoerde muziek, die veelzijdig uitgevoerd wordt, kenmerkt dit album. Het Mephisto pianoduo toont duidelijk dat een componist niet zonder goede uitvoerders kan. De cd is een prachtig kleurenspel; technisch hoogstaand en muzikaal veelzijdig. Het pianoduo creëert goed gedoseerd de verschillende sferen en speelt de verscheidene karakters naast elkaar uit. Het doet dit scherp en zonder naar het bombastische te neigen. Kortom, een muzikale parel geschikt voor elke platenkast.
