Nominatie Gouden Label – Zowat overal ter wereld, en vooral in China (de wet van de grote getallen), staan duizenden jonge wolven klaar om de muziekpodia te beklimmen en – als het even kan – de zogenaamd 'gevestigde namen' te verdringen. Ook in de culturele wereld is het hard knokken…
Nominatie Gouden Label – Zowat overal ter wereld, en vooral in China (de wet van de grote getallen), staan duizenden jonge wolven klaar om de muziekpodia te beklimmen en – als het even kan – de zogenaamd 'gevestigde namen' te verdringen. Ook in de culturele wereld is het hard knokken…
Zo heel af en toe is daar een nieuw wonderkind bij. Iemand die op heel jonge leeftijd reeds vriend en vijand verbaast met zijn of haar kunnen: technische vaardigheid en vooral muzikale maturiteit.
Zo iemand blijkt de Chinees-Amerikaanse pianist en componist Conrad Tao te zijn, geboren in 1994. Zijn ouders kwamen naar Amerika om te studeren aan de Princeton University. Hun zoon gaf al zeer vroeg blijk van een uitzonderlijk muzikaal talent. Binnen de kortste keren werd hij ingeschreven aan de pre-college divisie van de Juilliard School en studeerde er piano en viool. In 2009 – hij was toen amper 15 – trad hij negen keer op met de Symphony of the Americas in Florida. Hij speelde het Vioolconcerto én het Eerste Pianoconcerto van Mendelssohn. Bij het lezen van de rest van zijn nog prille carrière valt je mond open en… vraag je je niet langer af waarom dit niet kan bij ons.
Conrad Tao is niet weinig trots dat hij bij EMI terecht kon voor zijn debuutalbum met werk van Ravel, Rachmaninov, Meredith Monk en twee eigen composities. Dit lijkt op het eerste gezicht een vreemd allegaartje maar is in werkelijkheid een schitterend visitekaartje.
Hier is een echte muzikant aan het werk. Iemand die, bij wijze van spreken, geen noten nodig heeft om muziek te maken. Hij 'speelt' piano, zoals hij zich – vermoedelijk – te pletter amuseert met het componeren. Luister maar hoe Conrad Tao het er van af brengt met zo sterk uiteenlopende, zeg maar grensoverschrijdende dingen stukken als een prelude van Rachmaninov, Travel Song van Meredith Monk, Gaspard de la Nuit (excusez du peu) van Ravel en hoe hij ons boeit met eigen vondsten als Vestiges of (hou je vast) Iridescence voor piano en iPad.
Die Travel Song van Meredith Monk (°1942) is minimalistisch en zo kort (2'07") dat je meteen op repeat drukt om het nog eens te horen. Een vrij eenvoudige linkerhand steunt een minimale rechterhand. Te weinig (qua tijdsduur) om zich een reëel idee te vormen.
Dat wordt andere koek met Sergei Rachmaninov (1873-1943). De vijf Preludes, nrs. 5, 12, 7, 10 en 2 (met opzet niet in normale volgorde) klinken natuurlijk bekend in de oren van (bijna) elke melomaan en pianoliefhebber. Opvallend bij Conrad Tao is de frisse aanpak, allicht eigen aan zijn leeftijd, maar vooral de trefzekerheid waarmee een en ander overkomt. Ook in de moeilijkste passages geen spoor van aarzeling te horen… Voor Conrad zijn die preludes "little snapshots into brief musical words".
Het vierdelige Vestiges van Tao zelf doet impressionistisch aan. Met de ondertitels zitten we dan weer in de buurt van Satie – Upon waking alongside green glass bottles, Upon ripping perforated pages, Upon being, Upon viewing two porcelain figures – maar wel met veel meer noten dan we bij Satie gewoon zijn. Zeer origineel werk, waarbij je als luisteraar voortdurend op een 'ander' been gezet wordt. Hoor ik daar Debussy of is het Prokofiev, of toch weer Ravel… nee, het is Conrad Tao.
Op Gaspard de la Nuit, uit 1909 van Maurice Ravel (1875-1937) heeft menig pianist zijn tanden stukgebeten. Ondine, Le Gibet en Scarbo – pianomuziek van de bovenste plank – tuimelen de huiskamer binnen als watervallen van zuiver muzikaal genot. Opnieuw die frisheid en dat schijnbare 'gemak'. Grote kunst.
Het laatste luik van dit gouden (!) visitekaartje is Iridescence voor piano en iPad. Iridescence betekent zo veel als het kleurenspel van de regenboog. Intimistisch bij wijlen, af en toe iets uitbundiger, maar alvast zeer kleurrijk en ipso facto gevarieerd. Conrad Tao: "Bij het componeren had ik flarden in het hoofd van zowel Brian Eno als van Olivier Messiaen, Björk, Steve Reich, Maurice Ravel, David Lang en Michael Gordon".
Wij horen vooral de mooie klanken die Tao uit de piano tovert, met hier en daar inderdaad iets Raveliaans en een vleugje Messiaen. De iPad-geluiden heeft Tao zeer creatief ingelast. Dit is dan weer à la Steve Reich…
De Amerikaanse pers doet ronduit lyrisch over hem: Als men bij de NASA zo veel talent had als Conrad Tao… dan zou men al lang aardbeien kweken op Titan (vrij vertaald uit de San Francisco Classical Voice). Pro memorie: Titan is de grootste maan van Saturnus.
