Philip Catherine is een van die muzikanten die gedurende een vruchtbare carriu00e8re een uniek en authentiek geluid heeft ontwikkeld. Hij hoeft maar u00e9u00e9n noot te spelen om onmiddellijk herkend te worden. Hij is zeker u00e9u00e9n van de groten van de Belgische en Europese jazz. De relatie tussen Philip en Flagey begon bijna twintig jaar geleden. Het was dan ook niet meer dan normaal dat de instelling een concert organiseerde om zijn vijfenzeventigste verjaardag te vieren. Hij kreeg carte blanche en besloot een verrassende bezetting voor te stellen: twee pianisten, twee drummers, een trompettist en natuurlijk een gitaar, door hemzelf bespeeld. De selectie van stukken is al even origineel: hij herneemt de nummers die op zijn allereerste opname verschenen, maar ook recentere werken en enkele coverversies. Bij het beluisteren van het album wordt men getroffen door de jeugdige geest die onmiddellijk doet vergeten tot welke generatie hij behoort. Hier is Philip Catherine in al zijn authenticiteit, innemend, pretentieloos, genereus, geestig en inspirerend. Een meester in de kunst van de verfijnde emotie.