Auteur Manu
Hoe een boek als dit beschrijven? Een boek dat wel en niet een rode draad heeft. De auteur beschrijft de eerste twaalf levensjaren van Frédéric Chopin. Dit doet hij aan de hand van de vrije loop van de gedachten van de figuren in het boek. Hij schrijft zoals mensen denken, min of meer, en zijn vorming van psychoanalyticus zal hem daar niet vreemd aan zijn.
Het boek bestaat uit tekstfragmenten, gedachten van verschillende spelers, haast allemaal leden uit het gezin van vader Chopin, de Fransman die immigreerde in Polen en daar een gezin stichtte.
Doorheen de tekstfragmenten is duidelijk dat Chopin een strenge, maar ook moderne opvoeding kreeg: zijn vader geloofde niet in het slaan van kinderen om hen op te voeden. Praten is de betere en inzichtelijkere methode alhoewel hij niet helemaal vrij van zonden was. In de ouderlijke gevoelens willen vader en moeder hun zoon een toekomst voorschotelen die de zijne niet is.
Het boek begint bij Chopin in de wieg en zweeft zonder duidelijke pointe door naar het einde, waar Chopin zijn levensbeslissing neemt. Daarmee komt Hultberg dicht bij hoe het in de werkelijkheid zou kunnen gegaan zijn omdat voor, of volgens sommigen in, het leven telkens nieuwe doelen moeten gesteld worden, omdat er plezier moet gemaakt worden, omdat elkeen ernstige keuzes moet maken. Dàt is precies wat de jonge Frédéric deed. Goedschiks en kwaadschiks leerde hij dat het leven hard is, dat het leven vaak onrechtvaardig is, dat de dood alomtegenwoordig is. Dat vader en moeder streng zijn uit liefde voor hun kind. Dat ook zij hun onzekerheden en angsten hebben.
Wie goed leest merkt hoe belangrijk het is voor een kind om te spelen en zichzelf spelenderwijs te ontdekken. Zijn eigen talenten te vinden, alsook om over de omgeving te beschikken en die te exploreren. Zo merk je dat sommige kinderen reeds zeer ernstige beslissingen nemen in een stadium van hun leven dat hen kenmerkt met een vervaging tussen werk en spel. Het is aan volwassenen om de kinderen daarin aan te moedigen. Je leest dat sommige kinderen een sterker karakter hebben dan sommige volwassenen, dat de kracht van onverwachte en nagestreefde beloningen, van allerlei aard, gigantisch kan zijn.
Het verhaal “Preludes” is een boek in een speciale literaire vorm. Dat kan het lezen even bemoeilijken. In de gedachten van een ander kruipen is nu eenmaal niet simpel. Het lezen van dit boek op zich is een goede leerschool om anderen te waarderen eens je gelijkenissen vindt onder meer met wat je aan het eigen denken kan koppelen. Niemand denkt zoals andere. Deze roman is niet geschreven als klassieke romans, er wordt eerder verteld. Door deze vertelvorm nodigt de auteur uit om mee te denken met de verschillende figuren in het boek. Dat op zich is educatief an sich.
