Dertien was ik toen ik voor het eerst Patrick Peire op het podium zag en vooral hoorde. Het was tijdens een van de vele fabelachtige concerten van Jeugd & Muziek Mechelen, destijds – we schrijven +- einde 1973, begin ‘74 – de grootste afdeling van het land. Nog nooit had ik zo’n sympathiek muzikant aan het werk gezien. Aan het ‘werk’? Neen, Peire maakte plezier en deelde het genot met al die verplicht aanwezige schoolgaande jeugd.
Hij dirigeerde het jonge ensemble ‘Collegium Instrumentale Brugense’ en hij soleerde op zijn blokfluit. Dat was voor mij al een ontdekking op zich. Dat je op zo’n onnozele fluit – dat vond ik er toen van – zo mooi kon musiceren? En dat het dus een waardevol instrument was? Dat had ik er niet kunnen van denken. Meteen was ik ‘verkocht’ voor én de blokfluit als ‘echt’ instrument én voor Patrick Peire als dirigent en fluitist én voor het jonge orkest. Over een memorabel concert gesproken. Terwijl ik dit In Memoriam schrijf, herbeleef ik het helemaal. Zoiets dat bijblijft, 50 jaar ‘na datum’, kan alleen als het absoluut van het allerbeste was dat kon en kan. Peire bewees zich die avond en alle er op volgende dagen van zijn leven niet alleen als muzikant, maar ook als pedagoog – we kregen heel wat uitleg mee – en als sympathieke kerel die weet hoe het publiek aan zich te binden. Ik werd die avond fan en bleef het.
Later recenseerde ik onder meer cd’s die nog steeds zo nu en dan afgespeeld worden. Barokwerk van Pieter Van Maldere, Fiocco en nog andere componisten ‘uit die tijd’ haalde hij, zeer terecht, van onder het stof.
Patrick Peire was een van die weinige musici die ‘alles’ aankunnen. Musiceren als solist in zowat alle stijlperiodes, dirigeren, les geven en dat altijd vol overtuiging en enthousiasmerend. Hij was trouw aan de partituur, ook al werd niet altijd teruggegrepen naar het ‘historisch instrumentarium’. De ziel van de muziek was er altijd. Ik ben het met hem eens dat niet het instrument het belangrijkste is, maar wel de boodschap die via het instrument vertolkt wordt.
Hij richtte het vermelde Collegium op waar later een koor aan toegevoegd werd. Hij zou ook een tijdlang de voorloper van het Symfonieorkest Vlaanderen, het Nieuw Vlaams Orkest, dirigeren.
Als je het leven van de 77 jaar geworden Patrick Peire samenvat, dan kan dat met: hij was ‘de’ klassieke muziek. Bij iedereen laat hij een rijke herinnering na en tevens een bijzondere schat aan unieke opnames. Wie nog meer over deze bijzonder aangename man wil lezen, klikt best even op de hierna volgende links. Meerdere opnames zijn nog te verkrijgen via de gekende kanalen op het internet. Aanraders zijn zeker de kathedraal cd’s, zijn met een Grammy-Award genomineerde Rossini opera Tancredi, de Johannespassie van Telemann en ach ja, eigenlijk alle ruimschoots 40 cd’s.
Lees meer over Patrick Peire:
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/11/25/patrick-peire/
https://nl.wikipedia.org/wiki/Patrick_Peire
https://nl.wikipedia.org/wiki/Het_Kamerorkest#Literatuur
