Crepuscolo is het slotlied van Ottorino Respighi’s liederencyclus Deità silvane (‘bosgodheden’), maar als albumtitel staat het ook voor de schemering tijdens de interbellum jaren van alles dat Respighi vertegenwoordigde, als verschillende trends zoals zoals atonaliteit, stekelig neoclassicisme en futurisme bloeiden. In reactie op deze ontwikkelingen, Respighi in 1932 met de beroemde ondertekend a manifest waarin wordt opgeroepen voor muziek met a menselijke inhoud’. – iets dat zijn liedjes zeker leven voldoen aan aan: zoals Elsa Respighi, de componist’s vrouw, ooit zei het was om zijn liedjes die hij toevertrouwt zijn van zijn hart verborgen geheimen, wanneer hij laat zijn zijn ziel vrij laat zingen.

Van L’ultima ebbrezza – gecomponeerd toen Respighi slechts 17 jaar oud was – naar de Vier Schotse Liederen van 1924, de liedjes opgenomen hier getuigen van de de verscheidenheid van zijn muzikale interesses, invloeden en stijlen, en zijn op beurt lyrisch operatisch, expressionistisch, impressionistisch of symbolistisch. Respighi’s liefde van de Renaissance is ook manifest in de Cinque canti all’antica, instellingen van dichters waaronder Boccaccio. Timothy Fallon en Ammiel Bushakevitz hebben eerder uitgebracht. a Liszt recital beschreven als ‘voortreffelijk’ in Gramophone. Ze hebben nu bedacht. a gevarieerd programma dat neemt op drie volledige groepen als alsook alsook a selectie van individuele liedjes, waaronder Respighi’s meest populaire liederen (Nebbie, Stornellatrice) als alsook als minder bekende.