Flagey bestaat in 2013 75 jaar en dat hebben we geweten met talloze activiteiten die de viering van dit ooit modernste radiogebouw van Europa, in de verf gezet hebben. Dat het feest muzikaal zou afgerond worden, stond in de sterren geschreven.
Flagey bestaat in 2013 75 jaar en dat hebben we geweten met talloze activiteiten die de viering van dit ooit modernste radiogebouw van Europa, in de verf gezet hebben. Dat het feest muzikaal zou afgerond worden, stond in de sterren geschreven.
Wat niet in die sterren stond, was dat het feestelijke slotconcert een zou zijn met de Wiener Sängerknaben (het Schubertkoor) die zouden samen zingen met een 100-tal schoolkinderen tussen de 7 en de 12 jaar in een bijzonder project begeleid door de muzikale zielen van ReMuA (een Brusselse Franstalige organisatie die muziekprojecten voor kinderen die amper of nooit met klassieke muziek in aanraking komen, op poten zet). Dit concert werd rechtstreeks uitgezonden door Musique 3 en TV Brussel.
Voor het met klassiek onvertrouwde publiek kregen we een bijzondere primeur. Het concert dat plaatsvond in Studio 4 werd gecapteerd en in Studio 5 op groot scherm uitgezonden. Het publiek in deze studio kreeg tijdens het concert sfeerbeelden en documentaire info over de Weense jongens. Zo wilde men de muziek toegankelijker en begrijpelijker maken. Hoe het in Studio 5 er aan toe ging, weten we niet. Klassiek Centraal zat in de grote beroemde Studio 4.
Evenementengehalte
De Wiener Sängerknaben mogen meemaken, heeft altijd iets van een evenement. De aankondigingen, het podiumgebeuren, de muziekkeuze: het commerciële is nooit ver weg. Helemaal gelukkig zijn we met deze evolutie van het oudste knapenkoor van de wereld niet. Naar ons gevoel boet de muzikale kwaliteit in. We kunnen ons ook de vraag stellen of de jongens – kinderen tussen 10 en 14 jaar – niet te fel afgemat worden?
Het Schubertkoor (een van de vier koren die samen de Wiener Sängerknaben vormen) dat in Brussel op het podium stond, had net een zware, zes weken durende tournee in Azië achter de rug en was al meteen volop aan de slag voor een kersttournee van 2 weken door Duitsland en Zwitserland met een omweggetje via Brussel. De indruk was toch wel dat de jongens moe waren. Dat kon je horen aan de stemmen die wel zeer zuiver waren, bijzonder getraind, op en top gevormd, maar niet sprankelend klonken. Hetgene dat je doet verlangen naar het luisteren naar een knapenkoor, ontbrak. Of het goed is zo’n jonge snaken op deze wijze de wereld hun stemmen laten horen, is een vraag…
Los van deze bedenkingen was het de verdienste van dirigent en pianist Oliver Stech om zijn knapen gedisciplineerd en met overtuigde inzet het publiek te doen luisteren naar werken van Felix Mendelssohn-Bartholdy, Jacobus Gallus, Wolfgang Amadeus Mozart, Zoltán Kodály en Benjamin Britten.
Knapenkoor en schoolkinderen
Vele mensen komen naar het koor luisteren uit nostalgie. Het viel ook tijdens dit concert op, vooral bij de mannelijke luisteraars waar een van hen ondertekende was. Meerdere van die mannen, alweer ook ondertekende, zongen in een knapenkoor. Die niet elders te vinden sfeer van de concerten, de podia, de koffiekoeken nadien (of voordien), het samen onderweg zijn en ja natuurlijk, de muziek: het roept zovele herinneringen op. Herinneringen die de ene operazanger maakten, de andere muziekrecensent. Een man kwam uit Parijs over omdat hij, als koorknaap, nog in Flagey had gezongen. Je las de ontroering in zijn blik en ik zag zelfs zijn ogen wat rood worden. Ja, het doet wat met je.
Alleen al daarom kunnen we niet anders dan het lof strooien over het initiatief schoolkinderen samen met die Weense leeftijdsgenoten op het podium te brengen. Men koos voor een school uit elke taalgemeenschap van het land en voor elke leeftijdsgroep uit het lager onderwijs.
De jongste kinderen waren 7/8 jaar uit de Parkschool van Brussel. Emmerich (7) vond het zeer prettig, zeker die grote repetitie van deze dag. Al die kinderen samen… “Ik heb nu wel dorst mama!”.
Vanaf midden september zongen deze kinderen elke woensdagnamiddag een uur uit volle borst en leerden een kleine choreografie op de muziek. Zo ook verging het de 9/10-jarigen van de Gemeindeschule uit Lontzen en de 11/12-jarigen van Arc En Ciel (Brussel). Samen zongen ze in het Nederlands, Frans en Duits een groet aan de muziek.
Nog sterker was dat al die kinderen samen en in afwisseling met de Wiener-Sängerknaben een Ceremony of Carols (Benjamin Britten) zongen. Eigenlijk misten we nog zo’n samenzang na de pauze. De potpourri aan Europese kerstliederen werd afgerond met het beroemde Adeste Fideles, maar de Oostenrijkertjes zongen het alleen. Dat had ik graag door al die kinderen, en waarom niet door ook nog het publiek, weten samenzingen.
Vele blozende kindergezichten wiens mond niet stil stond, welgezinde ouders en broertjes en zusjes zag je na het concert naar huis gaan. Ja, het was duidelijk dat de kinderen hier iets beleefd hadden dat ze nooit zullen vergeten. Oud van dagen zullen ze hun kleinkinderen mogen vertellen: “Ik heb nog met de Wiener Sängerknaben gezongen.” En dat allemaal omdat Flagey 75 jaar bestaat. Er moet dus nog 75 jaar bij om die jongens en meisjes van nu dat tegen dan te horen vertellen…
 Josep Molina-75x75.jpg)
