Opéra de Wallonie scoort met twee vergeten werken

Algemeen en artistiek directeur Stefano Mazzonis di Pralafera is een artistieke duizendpoot die een opera op zich waard is. Hij regisseert, tekent kostuums, decors, doet belichting, zoekt en vindt uitstekende zangers en zo nu en dan weet hij minder gekende en zelfs vergeten werken van onder het stof te halen.

Je moet het toch maar doen, het operahuis met het kleinste budget van het land met de meeste producties per seizoen en een artistieke koers varen die niemand nog zou aandurven omdat ze ‘te klassiek’ is. Is dat zo? Is de Opéra Royal de Wallonie te klassiek? Soms wel, soms niet en dikwijls weet men in dat huis, dat veel te onbekend is in Vlaanderen (des te meer in Nederland en Duitsland waar men met busladingen vol de reis naar het Luikse operahuis maakt) zelfs in de meest klassieke ensceneringen de dag van vandaag een plaats te geven. Het gebeurt subtiel, zonder te willen shockeren en altijd met het grootste respect voor het werk zijn historiek. De twee 20ste eeuwse korte opera’s die samen geprogrammeerd werden, passen ook helemaal in die boeiende visie.

Il Segretto di Susanna van Ermanno Wolf-Ferrari (1876-1948)

Het verhaal kort weergegeven: het jonge pas gehuwde adellijke koppel, graaf Gil en gravin Susanna hebben het best naar hun zin, in de wittebroodsweken, maar eens voorbij gaat de graaf ‘s avonds naar zijn vriendenclub en ‘verdiept’ de gravin haar in haar nieuwe hobby: het roken van sigaretten. De graaf kan niet tegen de geur en nog minder tegen rokende vrouwen al vermoedt hij eerst dat zijn jonge Susanne (hier verwijst de componist in naam en muziek naar Mozarts Le Nozze die Figaro) hem bedriegt en daarom naar sigaretten ruikt. Eind goed al goed want de graaf ontdekt dat er geen man maar wel een sigaret in het spel is en samen met zijn eega steekt hij een paffer op en de liefde is hersteld.

De jaloerse graaf en de eerlijke (nu ja) gravin: bekijk deze korte eenacter als een Mozartiaanse opera buffa, het opzet is zeer 18de eeuws met talloze verwijzingen, maar het is ook zeer van zijn tijd.

Twee stemmen moeten het opnemen tegen een groot opera-orkest en moeten het aankunnen om brede stemeisen te voldragen in muzikale volzinnen die de banaliteit van de inhoud overstijgen. Dirigent Patrick Davin heeft geen ‘medelijden’ met de zangers en leidt het orkest in volle kracht door deze korte opera. De zangers acteren niet alleen subliem, ze zingen de sterren uit de hemel. Anna Caterina Antonacci is een wulpse rokende gravin die als een jointverslaafde aan haar sigaretten hangt. Haar ‘roes’ wordt extra ingekleurd met roze belichting.

Geel is de kleur van de schijnwerpers als de jaloerse graaf zijn gravin van alle bedriegerijen beschuldigt. Vittorio Prato is een bariton die zich inleeft als geen ander, hij geniet van deze rol, en hij heeft een zalige romige stem die het orkest met gemak overwint.

Het geheel wordt mee kleur gegeven door een subtiel modernistisch decor, stijl jaren 1960, met een dienaar die mee de humor van het verhaal kracht bijzet. Hiervoor tekent balletmeester Bruno Danjoux.

La Voix Humaine van Francis Poulenc (1899-1963)

Dramatischer is de eenacter van Poulenc. Een net afgewezen minnares heeft een steeds maar verstoord telefoongesprek met haar ex-partner die op trouwen staat met een ander. Er is maar één rol, deze van de hopeloze minnares die alles onderneemt in een faliekant aflopend gesprek dat eindigt kort nadat haar minnaar aflegt en zij de telefoonkabel al rond haar hals heeft gedraaid.

Opnieuw krijgt het publiek Anna Caterina Antonacci die in deze rol nog sterker is dan in haar vorige als gravin. Deze sopraan is een van de grote operasterren van het moment en ze bevestigt het in deze moeilijke rol op niet snel navolgbare wijze.

Poulenc legt sterke dramatiek, verleiding en angsten voor het grote verlies in dit bijzondere werk dat, net als het vorige, veel meer opgevoerd zou moeten worden. Het is volwaardige opera, ook al is er maar één zangeres op het podium en ook al duurt het werk niet erg lang. Er zijn gelukkig een aantal opnames van wat je niet van het vorige kan zeggen.

Net als bij een groot werk met veel meer bravoure enzomeer, dankte het publiek al diegenen die aan deze twee fantastische producties meewerkten, met veel bravogeroep en luid applaus. Meer dan verdiend !