In het huidige zangersbestand is het stemtype van de baritons een van de kwalitatief best vertegenwoordigde. Onder hen neemt Bryn Terfel een topplaats in. Het concert in Brussel met het Nationaal Orkest van België was dan ook iets om naar uit te kijken. Terfel loste de verwachtingen ruimschoots in.

In het huidige zangersbestand is het stemtype van de baritons een van de kwalitatief best vertegenwoordigde. Onder hen neemt Bryn Terfel een topplaats in. Het concert in Brussel met het Nationaal Orkest van België was dan ook iets om naar uit te kijken. Terfel loste de verwachtingen ruimschoots in.

Weinig baritons kunnen zo’n ruim repertoire voorleggen als deze Welshe zanger. Hij zingt zowel Mozart als Donizetti, Verdi en Puccini en beheerst sinds een zestal jaar ook meesterlijk de meest uiteenlopende Wagnerrollen. Op het concert gaf hij dan ook een gevarieerd programma met Mozart, Gounod, Verdi en Wagner. Met veel inlevingsvermogen vertolkte hij zowel levendige (Leporello in Don Giovanni, Falstaff) als meer intieme (Wolfram in Tannhäuser) en duivelse rollen (Méphistophélès uit Gounods Faust).

Toonbeeld van charisma

Van bij zijn eerste passen op het podium is het al duidelijk dat hij het publiek met zijn sympathieke verschijning voor zich wint. Hij zingt en speelt echt voor het publiek en betrekt hen ook bij wat hij vertelt. Het missen van de scenische présence vangt hij op met kleine gadgets, zoals de aria van Leporello zingen met zijn smartphone als hedendaagse cataloog, waarop hij de foto’s van zijn geliefden aan de mensen op de eerste rijen toont. Of met een kleine anekdote bijvoorbeeld over zijn Welshe afkomst bij zijn bis-aria uit Mefistofele van Arrigo Boito, waarin hij nog eens heerlijk duivels uit de hoek komt en waarbij hij de zaal aan het fluiten krijgt! Het komt absoluut niet gezocht of artificieel over, integendeel heel natuurlijk en spontaan. Het komt er op neer dat Bryn Terfel niet alleen een vocaal magistraal vertolker is, maar ook een toonbeeld van charisma, wat uiteraard bijdraagt tot de populariteit die hij wereldwijd als kunstenaar geniet.

Zijn vocale prestatie is inderdaad wonderlijk. Zijn stembanden lijken wel uit een kostbaar edelmetaal samengesteld. Hij buigt en kleurt ze in alle mogelijke nuances en in de meest verfijnde tonen, steeds de inhoud van de tekst voor ogen houdend. De dictie is perfect en het gemak waarmee Terfel zingt, neemt de toeschouwer mee op sleeptouw. Al wat die moet doen is met aandacht luisteren en vooral genieten.

Gemotiveerd orkest

Het orkest werd voor de gelegenheid gedirigeerd door een Welshe bekende van Terfel. Het schiep een vertrouwelijke band tussen zanger en orkest, dat zichtbaar uiterst gemotiveerd was om de grote vertolker goed te dienen. Daarin slaagde het slechts gedeeltelijk. In de lyrische passages hadden we graag wat meer fluweel gehoord (Mozart, Verdi’s Nabucco, Wagners Meistersinger), in de kopers meer precisie en in alle instrumentengroepen meer nuance. De Walkürenrit was duidelijk te hoog gegrepen voor het orkest. Het NOB was dus niet op het niveau van de solist, maar dat hadden we ook niet verwacht. Het kon toch meegenieten van de staande ovatie van het publiek.