Oostende – Theater Aan Zee ‘TAZ’ van 30 juli t/m 3 augustus

De combinatie zon, zee, strand en wat proeven van cultuur tijdens ‘TAZ’ groeide in enkele jaren tijd uit tot een begrip. ‘TAZ’ kan men geenszins saai of inspiratieloos noemen.

De combinatie zon, zee, strand en wat proeven van cultuur tijdens ‘TAZ’ groeide in enkele jaren tijd uit tot een begrip. ‘TAZ’ kan men geenszins saai of inspiratieloos noemen.

Het festival presenteerde een indrukwekkende lijst met 179 verschillende projecten: graffiti kunstenaars, workshops, theater, muziektheater, literatuur, kortfilms, expo, muziek, circus met in totaal maar liefst 659 opvoeringen op 51 locaties verspreid over de stad en de haven. In het volledige aanbod waren er 39 verschillende gratis activiteiten, goed voor 252 gratis vertoningen. Voor de gratis activiteiten in het Leopoldpark kwamen om en bij de 50.000 bezoekers een graantje meepikken. Een pluim op de hoed van artistiek leider Luc Muylaert.

Keuzes maken – muziek

Uiteraard moet je in het mega grote aanbod keuzes maken. Op maandag opteerden we voor de Brusselse experimentele muziekgroep Glü die in de patio van Fort Napoleon acte de presence gaven. Dit viertal muzikanten beschikt over de essentiële energie en talent om live drum & bass te spelen. Op een subtiele manier brengen ze hun sound en leggen accenten. Glü speelde tot nog toe vooral in de Brusselse underground, in cafés, op straat, exposities en feestjes. Na hun introductie bij het grote publiek in Oostende zullen ze heel wat fans bijgewonnen hebben.

Keuzes maken – theater

Dinsdag werd een drukke dag met twee theatervoorstellingen. Om 17 uur jong werk van de Nederlandse groep De Bloem van de Natie in het Variétetheater. In 2012 stichttten de voorm alige studiegenoten Martijn Crins, Twan van Bragt, Bram Gerrits, Huub Smit en Gerrit Dragt een eigen theatercollectief. Met de voorstelling ‘De Bloem van de Natie brengt u in vervoering’ pakken ze eigenwijs, met warme begeestering en  virtuoos uit met geëngageerd, filosofisch, kolderiek, absurd-grappig en kritisch theater. Met praktisch niets, buiten een tafel, een paar stoelen en een kader, laten ze met drive en aanstekelijk spel het publiek uit hun hand eten. Om 22 uur verplaatsten we ons naar cc DGP voor de herneming can de veelgeprezen voorstelling ‘Moe maar op en dolend’ uit 2005 die het Mechelse gezelschap Abattoir Fermé internationaal op de kaart zette. Vervreemdend, maar de habitat van regisseur Stef Lernous en zijn vaste ploeg.

Keuzes maken – musical

Woensdagavond maakten we een ommetje langs het Kursaal voor de Engelse tourproductie  ‘Evita’ van sir Andrew Lloyd Webber met de iconische musicalhits ‘Don’t Cry for Me Argentina’,  ‘You Must Love Me’ en ‘Another Suitcase in another Hall’. Evita, vertolkt door Madelane Alberto, liet ons een beetje op onze honger, was weinig overtuigend. De vonk sprong nooit echt over. Wat mij vooral stoorde is haar schrille stemgeluid bij wijlen. Helemaal in zijn rol zat Mark Powell als de kritische Che. Deze voorstelling programmeren tijdens TAZ was een  tactische zet van Peter Monbailleu van Shakalaka. Het publiek dat meer houdt van gekende dingen en niet graag voor verrassingen komt te staan, kwam hier aan zijn trekken. Grosso modo gezien was deze voorstelling niet slecht maar ook niet overdonderend.

Keuzes maken- muziektheater

Donderdagvond trokken we met hooggespannen verwachtingen naar ‘Miranda, van frituur Miranda’, een productie van TAZ en Muziektheater De Kolonie,  voorstelling die in Oostende in première ging. Erik Vlaminck schreef, op vraag van TAZ de theatertekst , een spin-off van zijn  bejubelde roman ‘Suikerspin’, een boeiend familie-epos over vier generaties kermisreizigers. Bij het binnenkomen van de loods waar de voorstelling plaats vond,  komt het publiek in een chaotische setting terecht: een bandje staat te spelen, een kermisattractie is in volle opbouw, er wordt gehamerd, gezaagd. De eerste confrontatie roept herinneringen op aan de knappe voorstellingen van de destijds performerende artiesten van Radeis. Marijke Pinoye is een talentrijke actrice, maar in ‘Miranda’ levert ze een gevecht met de tekst, het is een vurig en wanhopig betoog. Er werd gekozen voor een sappig West-Vlaams, maar overtuigen doet ze niet. Haar personage komt stroef over. Alle trucs van de foor worden in de regie uitgeprobeerd. Veel  van de vormelijke elementen worden er bij de haren bijgesleurd en remmen de actie, verprutsen het geheel. Er is geen samenhang.  Dominique Van Malder, als haar zoon, zit er met zijn personage evenwel direct boenk op. Het was echt wachten tot deze acteur op de scène verscheen vooraleer de voorstelling echt op gang kwam en ook Marijke Pinoy kon laten zien hoe diep ze kan gaan. En jammer, even later al viel het doek.

Round up

Zowat iedereen komt tijdens TAZ aan zijn trekken.

Nog een paar bemerkingen ter zijde: heel ver buiten het centrum een locatie voor een voorstelling  zoeken (Miranda) werkt ontradend voor heel wat mensen. Het is te ver om er te voet heen te gaan en het openbaar vervoer laat het zo laat op de avond afweten. 

Verder, dat er in het Leopoldpark geen voorstellingen meer waren voor de allerkleinsten is jammer. Immers: jong geleerd is oud gedaan. Van kleins af de honger aanscherpen voor theater, muziek en dans is ook een opdracht voor programmatoren.

Stond nog op ons verlanglijstje maar uitverkocht ‘Ensor’, ‘Geschiedenis van de wereld aan de hand van banaliteiten’. Sans rancune, wie eerst is, is eerst en kan van deze voorstellingen maar genoten hebben.

Eén ding is zeker: we kijken al uit naar volgend jaar.