Een groots opgezet concert met versterking in de polyvalente Ethias Arena en Plácido Domingo als sterattractie… Wat zou dat geven? Maar scepsis ruimde al snel plaats voor ongedwongen genieten, en dat zonder afbreuk te doen aan de artistieke vereisten van de vocale kunst.
We stonden er wat sceptisch tegenover, hadden zelfs getwijfeld of het wel iets voor “ons” – de zogenaamd èchte liefhebbers van de “mooie zang” – zou zijn: zo’n groots opgezet concert met versterking in een polyvalente arena… Gelukkig hebben we de scepsis laten varen, want we beleefden bij “Domingo in concert” een heerlijke avond. Artistiek bleven we niet op onze honger en we hebben ons fantastisch geamuseerd dankzij het entertainment-talent van de grote zanger en zijn lieftallige vocale partner, Ana María Martínez.
Het eerste deel van het concert was gewijd aan de twee grote verjaar-componisten van dit jaar: Wagner en Verdi. De populaire ouverture van Der Fliegende Holländer trok het concert op gang. Meteen konden we ervaren dat Walter Proost het Orkest der Lage Landen met schwung op dreef hield, al had het op bepaalde momenten nog wat meer elektriciteit mogen produceren. Maar de muzikanten toonden zich alvast geëngageerde begeleiders voor de zangers, en dat zorgde voor een goede sfeer op het podium.
We kregen Domingo eerst te horen in zijn oorspronkelijke tenor-stemvak in twee Wagner-aria’s (Walküre, Siegmund: Winterstürme wichen dem Wonnemond en Tannhäuser, O du mein holder Abendstern). In dat register had Domingo duidelijk moeite met de hoogste noten, maar dankzij zijn lyrisch talent en overtuigende inleving, bleef het een mooie prestatie. Dan presenteerde hij zich met de stem die zo succesvol naar het bariton-vak is geëvolueerd. Als vader Germont zong hij samen met zijn sopraan-partner het duet uit La Traviata en bevestigde zo dat zijn stemtechniek nog steeds uitzonderlijk is. Bovendien brengt hij ook buiten een scenische context zijn charisma moeiteloos op het publiek over.
Ideale partners in traditioneel en latino-repertoire
Zijn partner, Ana María Martínez, is een Puerto Ricaanse sopraan die vooral in de grote Amerikaanse operahuizen furore maakt (Chicago, Los Angeles, New York), maar ook al in Parijs en Londen te horen was. Ze treedt al sinds verschillende jaren als partner van Domingo op bij concerttournees en haar verschijning doet snappen dat het goed klikt tussen beide zangers. Ze heeft – zonder diva-allures – een sterke uitstraling naar het publiek. Martínez heeft een helder en aangenaam timbre en een soepele stem die hoge noten aankan zonder schril of geforceerd te klinken. Niettegenstaande haar “latino”-afkomst, zong ze als Elsa een mooie “Einsam in trüben Tagen” (Wagner, Lohengrin), maar ze kwam toch vooral op dreef in het tweede deel waar het duo zich uitleefde in aria’s uit operettes en fragmenten uit zarzuela’s. Dat ze allebei genoten van hun gezamenlijk optreden bewezen de spontane danspasjes die ze bij de operettewalsjes op de scène zetten en de verliefde omhelzingen bij de zarzuela’s. Dat repertoire was bovendien een leuke kennismaking met een genre dat we in onze zalen weinig te horen krijgen met namen als Torroba, Ruperto Chapi, Penella (El gato montes). Dankzij de sympathieke en authentieke inleving van Domingo en Martínez bracht het ons met zijn nostalgische en sensuele timbres direct in vervoering. Bij de bisnummers waagde Domingo zich zelfs aan een verleidelijke tangobuiging in El dia che mi quieras van de Argentijnse tangocomponist Carlos Gardel.
Fantastisch!
Het mag duidelijk zijn dat dit concert écht genieten was. Door de sympathieke en ongedwongen sfeer die de solisten uitademden, zonder ergens ook maar afbreuk te doen aan de artistieke vereisten van de vocale kunst. De manier waarop Domingo op zijn leeftijd zo’n lang programma vocaal beheerst, kan enkel onze bewondering afdwingen. Wat een groot artiest in hart en nieren. Enkel iemand met een ingeboren beroepsernst kan zo ongedwongen een zaal in de ban houden. De bisnummers waren uiteraard de kers op de taart en ze waren er niet krenterig mee. De keuze viel op diverse genres, van My fair lady over Gianni Schicchi tot Besame mucho.
Bij dit geslaagde concert in een reusachtige Arenahal kunnen we zelfs niet klagen over de geluidsversterking die uitstekend was en de muziek niet vertekende. Een videoscherm gaf een mooi close-up beeld van de solisten. Het podium werd met wisselende lichtbundels “gedecoreerd” die misschien soms wat te druk waren, maar zelden echt stoorden. Als kanttekening kunnen we wel enige slordigheid aanstippen wat de titels van de nummers betreft. Soms werd er een vergeten, maar vooral was de taal niet consequent en werd een Duitse aria in Engelse vertaling gegeven. Maar het is een peulschil in het geheel dat een onverwacht fantastisch concert was. Gelukkig dat ons fan-zijn van Domingo ons over de streep getrokken heeft om naar de Ethias Arena in Hasselt af te zakken! Grazie, maestro!
