Onlangs werd de functie voor operadirecteur van de Opéra de Wallonie-Liège vacant verklaard. Op 1 juli 2022 zou Stefano Mazzonis di Pralafera op pensioen gaan. Zou. Zover mocht het niet komen. De man die synoniem werd van opera en bravoure overleed onverwacht op 7 februari 2021, 72 jaar jong. Een shock ging en gaat door operaland. Mazzonis was immers heel wat meer dan de directeur van een of ander operahuis.

Sta me toe om de sopraan Karen Vermeiren te citeren in haar afscheidswoord op haar facebookprofiel.

Karen Vermeiren: “Gisteren overleed de meest kleurrijke, flamboyante operadirecteur. Stefano Mazzonis di Pralafera leidde met verve de opera in Luik, reeds sinds 2007, waar hij de meest betoverende, vaak super traditionele producties tot leven bracht. Steeds met klinkende namen als Deborah Voigt, Angela Gheorgiu, Jessica Pratt, Leo Nucci, Juan Diego Flores, Elina Garanca, om er maar een paar te noemen. Hij was vaak degene die Belgisch talent een eerste kans bood en zich inzette om ook kinderen en jongeren mee te sleuren in de verslavende wereld van de opera door schitterende jongerenproducties op poten te zetten. De ontelbare gala’s, vaak met mogelijkheid de sterren te ontmoeten…

Zijn kracht om de opera tot een magische plek om te toveren was magnetisch…

Ik wens zijn familie en dierbaren veel sterkte toe in deze moeilijke tijd. Hij was simpelweg iemand die je nooit zal vergeten… Luik was echt mijn guilty pleasure. Luikse ballen eten aan de overkant en dan gaan loeren naar die wereldsterren. Soms ook wel naar slechte enscenering en zangers op de terugkeer van een hoogtepunt van weleer, maar man… wat had je in die opera altijd zoveel pret en altijd iets om over te discussiëren met vrienden en collega’s. Het was altijd een belevenis. Ik denk dat iedereen dit kan beamen. RIP”. Tot zover Karen Vermeiren die hier perfect verwoordt wat talloze mensen alleen maar kunnen beamen.

Net voor de eerste coronalockdown kon en mocht ik in februari 2020 nog een Gouden Label Opera overhandigen in ‘zijn opera’ voor de wereldwijd op gejubel onthaalde productie Don Carlos (Verdi). De tinteling in zijn pretogen was veelzeggend, net als zijn dankwoorden waarmee hij ons webmagazine op een hoger schavot plaatste.

Aan Stefano Mazzonis di Pralafera heb ik alleen maar de beste herinneringen. Een pretentieloze man, zonder enig snobisme, zich steeds gelijk zettend met wie hij in contact kwam, nooit de boventoon spelend. Iedereen kreeg aandacht van hem, denk maar hoe hij mensen met beperkte gaven en andere handicaps rollen gaf in tal van operaopvoeringen. Je zag die mensen dan stralen van geluk. Achter het podium bij het overhandigen van de laatste Gouden Label kreeg ik van enkele van die mensen een dikke kus. Kijk eens, dat zou in geen enkel ander operahuis nog maar denkbaar zijn.

Deze man, die zoveel meer was dan de directeur van een operahuis, trok jongeren aan die zich in het dagelijks leven ledig hielden met niks doen. Zijn huis stond open voor hen en ze vulden mee de zaal. Ooit kon ik met enkele onder hen spreken na een Don Giovanni, geen eenvoudig werk om als allereerste opera te ervaren. Er waren straatcriminelen bij. Zij waren enorm onder de indruk van het geheel, maar vooral van die directeur die hen zomaar in zijn opera wilde ontvangen en een receptie gunde en nog straffer, met elk van hen een korte babbel deed. Kijk, alleen al zijn pedagogisch inzicht was zo sterk dat hij die meelopers die criminaliteit uit verveling plegen tot inzicht en inkeer kon brengen. Geloof je me dat ik tijdens die fameuze opvoering twee van die straffe gasten tranen zag afvegen? Zij zullen nu ook hun tranen vegen, net als zeer veel betrokkenen, van zeer nabij of van ver die in contact kwamen met deze Schone Mens, de man die Kunst om de Kunst bracht, deze dienaar van Het Schone.

Ach toch, jij beste rakker, jeugdige deugniet die altijd een guitenstreek scheen te gaan uithalen, maar dan met stijl en klasse, met smaak voor het beste van het beste, het gemis aan jou kent nog maar een begin.