*** Op 25-jarige leeftijd het Pavarotti-concours winnen (1988) en twee jaar later als Alfredo in La Traviata op de scène van de Scala staan: het volstaat al om een cd met deze titel uit brengen.
*** Op 25-jarige leeftijd het Pavarotti-concours winnen (1988) en twee jaar later als Alfredo in La Traviata op de scène van de Scala staan: het volstaat al om een cd met deze titel uit brengen.
Als jonge vijftiger behoort Roberto Alagna, zoon van eenvoudige ouders die van Sicilië naar Parijs trokken, ondertussen tot de top van de operawereld. Hij is bovendien een van de publiekslievelingen. Deze cd is beslist een bevestiging van zijn vocaal talent, al is het een wat bochtig parcours doorheen zijn repertoire. Gaande van de Franse romantische opera naar de creatie van Le dernier jour d’un condamné gecomponeerd door zijn broer David Alagna, is de samenstelling van de cd een beetje een bijeen geflanst allegaartje. Maar de kleurrijke tonen van de stevig zittende stem – ook in de hoogste noten – betoveren telkens weer. In aria’s als die uit Puccini’s Manon Lescaut en Butterfly tovert hij net dat snik-toontje in de stem dat past bij de dramatiek en toch niet overdreven is. Ook in het prachtige duet uit Donizetti’s Roberto Devereux (met Aleksandra Kurzak) horen we dat zijn stem nog steeds jeugdig-licht is, met een licht tremolo dat voor een dramatisch effect zorgt – tegelijk specifiek en expressief. Bij hem geen baritonale verkleuring, maar pure tenorkracht in de stem. Die kracht gaat recht naar het hart van de luisteraar.
Werk aan de winkel
Daarbij komt de troef van zijn prachtige dictie. Die perfecte dictie beperkt zich wel tot het Frans en Italiaans. Gelukkig zingt hij Kuda, Kuda, de aria van Lensky uit Tsjaikovski’s Eugen Onegin, dus in een Franse versie. Want in de aria Magische Töne uit Die Königin von Saba van Karl Goldmark, versta je geen gebenedijd woord van zijn Duits. Werk aan de winkel als de tenor in 2018 in Bayreuth Lohengrin zal zingen, zoals hij aan Michel Parouty vertelt in het lange interview in de laatste Opéra Magazine (juli-augustus 2015)!
Maar Alagna houdt ervan nieuwe dingen aan te pakken: “Que voulez-vous, je suis curieux” (interview idem), wat hem er ook toe aanzette hoofdrollen te vertolken in van onder het stof gehaalde opera’s als Le Cid (Massenet), Le Roi Arthus (Ernest Chausson) of Francesca da Rimini van Zandonai. Jammer dat uit deze opera’s geen fragment is opgenomen, ten koste van bijvoorbeeld Glucks aria Che farò senza Euridice, die niet echt zijn ding is. De aria uit Leoncavallo’s Paggliacci is dan weer pure magie.
Onder onze lezers zijn er zeker die betreuren dat deze fantastische zanger zijn optreden tijdens het Festival van Vlaanderen Gent heeft geannuleerd. Maar niet getreurd: voor het concert op 15 september is er met Thomas Hampson in een schitterende vervanging voorzien. Alagna heeft beslist wat meer van zijn privéleven en niet alleen van het werk te genieten. Op zijn vijftigste is hij opnieuw vader van een dochtertje geworden. Een tweede keer ontdekte Alagna de grote liefde in de Royal Opera in Londen: na Angela Gheorghiu in de jaren 90, zong hij er in 2012 L’Elisir d’amore met Aleksandra Kurzak, en het was blijkbaar letterlijk liefdeselixir. Als dat geen My life is an opera als titel verantwoordt?
