Al zeker 30 jaar ben ik een van de trouwe fans van pianisten zoals Maria João Pires, Radu Lupu en nog iets feller van een van de meest innemelijke persoonlijkheden aan het klavier, Murray Perahia. Als hij een pianotoets nog maar aftast, word je al meegenomen in een andere dimensie…

Al zeker 30 jaar ben ik een van de trouwe fans van pianisten zoals Maria João Pires, Radu Lupu en nog iets feller van een van de meest innemelijke persoonlijkheden aan het klavier, Murray Perahia. Als hij een pianotoets nog maar aftast, word je al meegenomen in een andere dimensie, in sferen die je je moeilijk voor de geest kan halen in onze waanzinnige tijd. Je kan uren naar de man zijn pianospel luisteren. Je kan ook zeggen, na enkele maten Bach bijvoorbeeld: “Stop maar met spelen, ik wil even weg van de realiteit, vertoeven in de oneindige schoonheid van de perfecte harmonie, de frele pianotonen vasthouden in het oor, in het hoofd, in het lichaam”. Niet dat hij, om even bij Bach te spelen dat dus niet goed zou doen, wel integendeel. Hij mag, wat mij betreft, ook uuuren Bach spelen, ik kan naar zijn spel, zijn visie, zijn een zijn met het bovennatuurlijke van de muziek, luisteren zonder ophouden. Wat een man toch.

Grote romantici in Bozar

Vrijdag 1 juni opende Murray Perahia zijn recital op de Steinway in Bozar met de Mondscheinsonate van Ludwig Van Beethoven. Ja, die sonate, ze is platgespeeld maar wat wordt deze muziek zoveel anders en rijker als een wonder de piano tot het middel maakt om Beethoven zijn leefwereld maar ook de pianist zelf zijn emoties te delen met het publiek. Jammer dat het in Bozar moet zijn waar zo’n 10% van het publiek bestaat uit m’a tu vu’s die zich kenbaar maken met op de stilste ogenblikken ostentatief keihard te ‘hoesten’, een hoestbolletje uit de handtas en het zilverpapiertje te toveren of hun brilletje uit de piepende brillendoos te halen omdat ze ineens, in de halve donker, het programma willen lezen. Dat houdt daar maar niet op! Terug naar de Liefde, ja Liefde met een hoofdletter. Want Perahia en muziek? Dat is de zuiverste, de edelste vorm van Liefde. Je kan de man niet dankbaar genoeg zijn, net zoals je Beethoven of Schumann of Schubert of Chopin, die ook op het programma stonden, tot in het allereeuwigste moet dankbaar zijn voor al het schone ze de wereld nagelaten hebben. Geen van de vier werd oud, Schubert amper 30 en hij moest doodgaan maar hun muziek? Die blijft, voor altijd en zo leven die geniale mensen met hun grote harten nog steeds door en vinden altijd wel een vertolker, in dit geval Murray Perahia.

Mondschein werd zoveel transparanter, rijker, we krijgen ineens heel wat meer details te horen terwijl het pianomirakel amper de toetsen raakt. Hij titst erop, voorzichtig, zonder ze pijn te doen en uit dankbaarheid geven die toetsen via de geaaide snaren het beste van zichzelf. Het zelden gehoorde werk Faschingsschwank aus Wien van Schumann is een ‘gekker’ werk , in de goede zin van het woord. Perahia geniet ervan, lacht in zichzelf met de fratsen en het protserige van het karnavaleske in dit werk maar ook de liefde om het hoekje weet hij perfect te plaatsen in de Romance. Na de pauze krijgen we als geschenk die ontroerende Schubert met zijn Sonate in A, opus 120. Kijk even na, als de nummer van de sonate je niets zegt (dat is niet erg, niet iedereen kan het zomaar allemaal weten) en dan zeg je: “O ja, die sonate…” en je wordt opnieuw verliefd, je neemt opnieuw afscheid van wie je dierbaar was, je bent opnieuw blij voor je  eerste kind… Schubert toch, gij goeie kerel! Perahia sluit af met een weelderige keuze van Chopins oeuvre. Chopin, nog zo’n Mens. We kregen drie bisnummers. Dank, dank, dank…