Het is niet anders: hoor je de naam Israël denk je aan allerlei heftige omstandigheden waaronder oorlogsgeweld of luxetoerisme. Dingen die blijkbaar hand in hand gaan. We zullen de pers, steeds dol op sensatie, eens duidelijk maken dat het land van ‘het Hofken van Olijven’ meer te bieden heeft dan spanningen zoals bijvoorbeeld knappe musici.

Het is niet anders: hoor je de naam Israël denk je aan allerlei heftige omstandigheden waaronder oorlogsgeweld of luxetoerisme. Dingen die blijkbaar hand in hand gaan. We zullen de pers, steeds dol op sensatie, eens duidelijk maken dat het land van ‘het Hofken van Olijven’ meer te bieden heeft dan spanningen zoals bijvoorbeeld knappe musici.

Onder hen Michal Korman (cello), Tibi Cziger (klarinet) en Ishay Shaer (piano), drie leden van het Israel Chamber Project dat is samengesteld uit acht muzikanten. Zij brachten een avond Van Beethoven, Poulenc, Debussy en Brahms in trio’s voor piano, cello en klarinet. Voorwaar geen eenvoudig programma want Duits en Frans koppelen is niet altijd eenvoudig, zeker niet in kamermuziek. De jonge uitvoerders, die allemaal al een mooi palmares verzamelden, moesten met de gekozen werken bewijzen dat ze de oude rijpe Brahms konden volgen, dat ze de tolken waren van het verhaal van Debussy, Poulenc en Beethoven. En dat? Dat deden ze!

Het Trio in Bes opus 11, ook nog Gassenhauer, van Ludwig Van Beethoven (1770-1827) heeft in het Adagio nog iets van Mozart. Het is zeer intiem en fluwelig en het sluit heel fijntjes aan op het Allegro Con Brio dat het werk opent, maar niet meteen vol brio is, neen het opent innig met een klarinet die ons meteen refereert naar Walter Boeykens zijn warmhartig spel. Het thema ‘ Pria ch’ig l’impegno / Allegretto wordt met de nodige humor gespeeld. Eindelijk een keer minder ernstig, minder technisch maar wel vrolijk, levendig en met een brede speelse glimlach. En zo kan er niet meer getwijfeld worden met dergelijk sterke opener van het concert: de avond kan niet meer stuk.

Francis Poulenc (1899-1963) en Claude Debussy (1862-1918) zijn twee andere naturen en staan in schril contrast met Van Beethoven al legt het uitvoerende trio eerder een link en maakt de luisteraars duidelijk dat voor alles het inlezen van de boodschap van belang is en dat je met het grootste respect die boodschap, neergeschreven met muzieknoten, vanuit de componist zijn werkkamer moet doen klinken. Daarvoor is een sterk contact onderling nodig tussen de drie leden van het trio, de partituur en het publiek. Op die wijze krijg je als het waren een ander trio: componist, podium, zaal die één worden.

Ode aan Walter Boeykens

Na de pauze nam klarinettist Cziger het woord. Hij eerde zijn grote voorbeeld en onze landgenoot, een van de grootste klarinettisten ooit, voor zijn enorme verwezenlijkingen. Tot zijn spijt was er nooit gelegenheid om Boeykens te ontmoeten, maar hij bestuurde zowel zijn beroemde techniek als muzikaliteit. Redenen te over om dit concert van Podium Jonge Musici op te dragen aan de onlangs overleden Walter Boeykens.

Opnieuw wandelde Shaer over de pianotoetsen en toverde klanken die smaken naar viooltjes – die bloemen die de eeuwige lente in zich dragen. De mollig milde cello sloot er heel de avond zo mooi op aan en omgekeerd en zo was het ook met de klarinet van Cziger.

Johannes Brahms ((1833-1897) is naar mijn gevoel nog steeds het beste in zijn kamermuziek en wat mogen we blij zijn dat hij terugkwam op zijn besluit te stoppen met componeren toen hij Richard Mühlfeld hoorde spelen. Onder meer het Klarinet Trio in A opus 114 zag dankzij deze ontmoeting het licht. Wondermooi en zo was ook de uitvoering door deze drie solisten die de gave hebben niet-solistisch samen te musiceren en de muziek te brengen daar waar mensen zijn, in grote centra en op afgelegen plaatsen onder meer in eigen land Israël waar buiten de grote steden weinig cultuurleven is. Dat ze zo nog vele, vele jaren samen mogen musiceren!

Het muisstille publiek applaudisseerde geestdriftig en werd met een bisnummer hiervoor bedankt. Zo sluit je een maandagavond perfect af.