Op donderdag 23 januari stelde deSingel in zijn liedreeks een van de magistrale cycli van het repertoire voor: Die schöne Müllerin van Franz Schubert. Deze titel garandeerde een redelijk gevulde Blauwe Zaal. De zanger was immers geen beroemdheid. Nog niet, want dat zal in de toekomst wellicht veranderen.
Op donderdag 23 januari stelde deSingel in zijn liedreeks een van de magistrale cycli van het repertoire voor: Die schöne Müllerin van Franz Schubert. Deze titel garandeerde een redelijk gevulde Blauwe Zaal. De zanger was immers geen beroemdheid. Nog niet, want dat zal in de toekomst wellicht veranderen.
Wie de interesse heeft opgebracht om naar een bij ons nog niet of nauwelijks bekende zanger te komen luisteren, werd ruimschoots beloond voor de moeite en ontdekte gewoonweg een knap zanger. Geen wonder dat de man na zijn optreden op de Schubertiade in Schwarzenberg met Die schöne Müllerin (2012) ook uitgenodigd werd in de prestigieuze Londense Wigmore Hall, toch zowat de tempel van lied en kamermuziek.
Mauro Peter heeft als zesentwintig jarige tenor een jonge, frisse stem met een helder tenortimbre. En met eigen accenten. Aangename accenten bovendien die hij goed beheerst en waarmee hij gepast de tekst inkleurt. Dat is nodig in een cyclus als Die schöne Müllerin, die vrolijk start als een tocht van de molenaarsknecht naar zijn geliefde. Het meisje kiest voor zijn rivaal en naargelang de tocht voortgaat evolueren de liederen naar steeds diepere wanhoop en pijn. De beek is zijn gezel, zijn alter ego, zijn troost en uiteindelijk zijn laatste rust, want de dood is de enige oplossing voor de uitzichtloosheid.
In evenwicht
Sober en sereen gaf Mauro Peter uiting aan de emoties van de verteller. Hij maakte duidelijk dat het om een innerlijke tocht ging en schuwde extreme expressiviteit. Een interpretatie die knap in evenwicht was met zijn vocale mogelijkheden. Vocale problemen had hij nergens, al klonken de hoogste noten soms iets moeizamer en artificiëler.
Peter werd uitstekend gevolgd en geholpen door de zeer attente en uiterst subtiele Helmut Deutsch. Zelden hoorde ik deze pianist verfijnder begeleiden. Misschien een teken van een goede persoonlijke verstandhouding met de zanger en van empathie met zijn jeugdig talent.
Hoe dan ook: Mauro Peter zorgde voor een memorabele liedavond en werd terecht toegejuicht door het publiek.
