Liebrecht Vanbeckevoort en Severin von Eckardstein samen op de affiche? Daarbij een behoorlijk liefhebbersorkest – Frascati Symphonic – onder leiding van het muzikaal ‘beest’ Kris Stroobants? Dààr willen we bij zijn want topprofessionelen samen met ‘amateurs’, dàt kan ons boeien.

Vooreerst even aandacht voor wat ruim vijf jaar geleden startte als een bevlieging onder de naam ’t Muziek Frascati. Het was en is nog steeds de bedoeling om orkestervaring te geven aan voornamelijk jonge instrumentalisten, meestal studenten en hen op het podium niet alleen kennis te laten maken met ‘de grote werken’, maar ook leren om te gaan met plankenkoorts en met het orkestleven. Het enthousiasme was en is groot en leidde op die weinige jaren tot binnenkort al een reeds derde concerttournee door China.

In eigen stad, Leuven, lokt het orkest bomvolle zalen en niet alleen van familie en vrienden van de orkestleden. Nu werd het orkest gevraagd om samen met twee grote namen uit de pianowereld een programma te spelen dat geen dilettantisme  toelaat, wel amateurisme. Meteen drukken we er even op dat een amateur, zeg dus liefhebber, iedereen kan zijn, jazeker ook de doorgewinterde top-professioneel want mocht hij geen liefhebber zijn, dan bracht hij er niets van terecht. Het is de liefhebberij én bevlogenheid én overtuiging dat je ook met zich nog scholende mensen veel kan bereiken waardoor er vandaag onder meer iets bestaat als Frascati Symphonic. LOF!

Lustrumfeest

De concertorganisatie Elisabethiade Leuven organiseert al jaar en dag, om precies te zijn 15 jaar, concerten met laureaten en kandidaten van de befaamde Koningin Elisabethwedstrijd die in 2013 75 jaar jong werd. Een jarig orkest, een jarige organisatie en een jarige wedstrijd? Dat wilde men koppelen aan een jarige componist. Dit jaar herdenken we dat 50 jaar geleden Francis Poulenc (1899-1963) overleed.

Als twee pianisten zoals Vanbeckevoort en von Eckardstein meewerken, dan ligt het voor de hand dat je hen ook samen aan het klavier zet. Poulenc gaf de gelegenheid met zijn concerto in d voor twee piano’s en orkest. Dat zouden we na de pauze beluisteren. Het concert startte met het eerste pianoconcerto van Frederik Chopin (1810-1849), gevolgd door het concerto voor de linkerhand van Maurice Ravel (1875-1937).

Liebrecht Vanbeckevoort

Liebrecht Vanbeckevoort speelde een ‘thuismatch’ en mocht de feestelijke concertavond openen met Chopins eerste pianoconcerto. Het orkest zette voorzichtig in – een volle zaal impressioneert nog steeds jonge mensen – maar kwam meer op dreef door Vanbeckevoort bezig te zien maar vooral te horen. Chopins eerste (eigenlijk tweede) is minder verleidelijk dan het tweede, maar het heeft wel de meeslepende zoetromantische volzinnen zoals alleen Chopin ze kon componeren. Vanbeckevoort vertolkt ze niet dromerig zeemzoet, hij schept een subtiel evenwicht en kleurt zo deze Chopin persoonlijk in.

Na het rondo – vol romantische vreugde huppelend – geven we een algemeen bravo aan de grote souplesse die hij én het orkest ten gehore brengen met het vivace.

Severin von Eckardstein

Dat Ravel Chopin niet is, wordt al bij de allereerste donkere tonen van het concerto voor de linkerhand duidelijk. Eens de pianist de bijna kreunende bastonen overneemt van het orkest, hoor je dat Von Eckardstein met kracht en reden de toetsen bewerkt. De piano dreunt en ik kan me niet voorstellen dat Ravel het anders bedoeld heeft. We krijgen indrukwekkende muzikaliteit én virtuositeit. Het orkest wordt er nog beter op. De geestdriftige dirigent straalt en zijn jongelui groeien zienderogen in hun spel.

Liebrecht Vanbeckevoort & Severin von Eckardstein

Het is niet de eerste keer dat beide Elisabethlaureaten samen concerteren. De pianisten wisten zich eerder te vinden en speelden onder meer een paar jaar geleden al samen in het Mercedeshouse in Brussel. Toen was het vierhandig, nu het concerto voor 2 piano’s van Poulenc. Persoonlijk vind ik het een middelmatig werk maar als je sterke persoonlijkheden bij elkaar hebt die samen voor eenheid gaan in een intelligente muzikaliteit, dan krijg je een uitvoering die alles verheffend is. Twee pianisten van hoog niveau en een dirigent met sterke hand, een orkest vol jonge aangesproken zielen, een publiek dat al even sterk wordt opgeslorpt: dat is wat we bij deze Poulenc beleven. Voor herhaling vatbaar!

O ja, er moesten bisnummers volgen, het kon niet anders: de romance uit de 2de suite van Rachmaninoff (of is het Rachmaninov, met een v? De officiële vereniging, met zetel in Parijs, houdt het bij de –ff en niet de –v). Veel applaus én een zeer welriekende én smakende receptie volgden. Een afgewerkte avond…

Foto: © Yoshie Kuwayama