Luisa Miller

De Opéra Royal de Wallonie presenteert met Luisa Miller een parel van een vroege opera van Giuseppe Verdi. Een toe te juichen initiatief, want al behoort hij niet tot de populaire toppers, de opera is een voorbeeld van de verfijnde psychologische expressiekunst van de Italiaanse componist en verdient echt wel meer bekendheid.

De Opéra Royal de Wallonie presenteert met Luisa Miller een parel van een vroege opera van Giuseppe Verdi. Een toe te juichen initiatief, want al behoort hij niet tot de populaire toppers, de opera is een voorbeeld van de verfijnde psychologische expressiekunst van de Italiaanse componist en verdient echt wel meer bekendheid.

Jeugdige, oprechte liefde, gedwarsboomd door een snode rivaal, bedreigd door maatschappelijke eer, gedwongen verloochend om het leven van een vader te redden en uiteindelijk uitmondend in de dood van de geliefden: het is een beknopte weergave van een typische Verdi-operaplot. Dat Luisa Miller een van de vroege Verdi-opera’s is, doet niets af aan de spanning en de uiterste precisie waarmee de Italiaan de emotionele peripetieën van de personages in zijn muziek uitdrukt.  

La musique racontait

Regisseur Jean-Claude Fall sluit zijn nota bij de productie af met de woorden: “J’ai essayé de raconter ce que me racontait la musique”. En dat hebben we inderdaad gekregen. Het decor is heel sober en beperkt zich tot twee locaties. Alle taferelen met Luisa, haar vader en haar geliefde spelen zich buiten af, wat wel een wat vreemde keuze is, maar het voordeel biedt dat de passages met het koor soepel ingepast kunnen worden. Dat “buiten” doet met de gestileerde bomen trouwens vrij artificieel aan, maar dankzij verzorgde belichting wordt telkens de juiste sfeer geëvoceerd. De andere locatie verschijnt vanonder de bodem van het eerste decor die als een luik omhoog geklapt wordt. Het is de woning van Graaf Walter: een sombere, zwarte kamer waar op zich al dreiging van uitgaat.

In de zorgvuldige personenregie beantwoordt de regisseur perfect aan het intiemere genre dat Verdi met deze opera gerealiseerd heeft. De aanvankelijk ietwat naïeve, verliefde Luisa evolueert naar een verontwaardigde geliefde en dochter en op het einde naar een tragisch slachtoffer. De partij wordt mooi bezet door Patrizia Ciofi, die aan het begin van de voorstelling wat intonatieproblemen had, maar nadien haar heldere sopraanstem vond en heerlijke pianissimi zong. Ook de andere personages worden zeer precies, maar telkens met heel spontane en eerlijke gebaren getekend. Dat geldt voor de liefhebbende vader, een van die vele mooie vaderfiguren in Verdi’s oeuvre met het prachtige slotduet “Andrem raminghi e poveri”. Hij werd met veel charisma en vooral met een prachtige diepe en warme stem vertolkt door Nicola Alaimo. Rodolfo was met de prachtige stem van Gregory Kunde een derde vocale voltreffer: licht maar met goed gedoseerde, dramatische kracht. Behalve zijn (bekende) aria “Quando le sere al pacido” was zijn laatste duet met Luisa, waarin de geliefden de waarheid onder ogen zien, een echte climax. Ook de “slechteriken” Wurm (Balint Szabò) en Graaf Walter (Luciano Montanaro) waren ideaal gecast, zodat je als toeschouwer meegezogen werd in het verhaal. De twee kwartetten in de opera (waarvan het tweede a capella) behoorden dan ook tot de hoogtepunten.

Italianità

De orkestrale uitvoering ondersteunde perfect het scenische gebeuren. Zelden hoorden we het orkest van de Opéra de Wallonie zo fijn geciseleerd spelen als in deze Verdi. Maestro Massimo Zanetti is goed thuis in het Verdi-repertoire en hij ademt Italianità uit. Met uiterst soepele handbewegingen en vingertoetsen gaf hij elk detail in de kamermuzikale partituur aan zijn muzikanten door en ze hingen als het ware aan zijn vingers. Hij moet een positieve relatie met het orkest opgebouwd hebben, want met uiterste concentratie en aandacht volgden ze zijn aanwijzingen en ze speelden op hun opperbest. Het resultaat was een heerlijk lyrische voorstelling die muzikaal spanning opbouwde en steeds meeslepender werd. Het publiek dat in Luik meestal heel spontaan reageert, was dan ook laaiend enthousiast. Terecht.