Vrijdag 18 december 2015 verliet Luc Brewaeys de wereld van de tastbare mens. Voor alles bieden we zijn echtgenote en dochters ons diepste medeleven aan, in naam van het bestuur, de redactie en van u allen, beste lezers.
Met Luc verliest Klassiek Centraal zijn ere-redacteur. Maar nog veel groter is het verlies voor heel de muziekwereld, voor de creatie van muziek, voor studenten compositie en componisten in spe en zoveel meer, zoveel meer…
Luc was jaren ziek en vocht als een held tegen kanker, die het uiteindelijk helaas haalde en ons een van de markantste en geniaalste componisten van de 20ste/21ste eeuw ontnam. Meteen is ook een echtgenote haar man voorgoed kwijt en werden twee dochters halve wezen.
De familie bied ik, in naam van onze medewerkers en van al onze lezers het diepste medeleven aan en wens hen bijzonder veel sterkte, geïnspireerd door de mentale kracht van Luc.
Ere-redacteur
Het is amper te geloven, maar net op de dag van zijn overlijden is het zeven jaar geleden dat Luc mij een e-mail stuurde, met de vraag of hij mocht meewerken met Klassiek Centraal. Dat was op het ogenblik dat ik nog alleen de teksten schreef en u kunt raden, beste lezers, dat ik even begon te zweven. Luc Brewaeys !
Ja natuurlijk zag ik dat zitten, dat zo iemand zijn diensten spontaan aanbood en als vrijwilliger ! Wat een erkenning. En zie, in die erkenning die hij zomaar, spontaan gaf aan het toen nog kleine Klassiek Centraal, typeerde Luc in zijn mens zijn. Zoveel mensen heeft hij geïnspireerd en bijgestaan. Hij kwam recht voor zijn mening uit en daar moest je het mee doen. Klassiek Centraal had geluk, hij geloofde erin. Helaas, Luc kon ons maar enkele teksten leveren want de ziekte die hij meende overwonnen te hebben, kwam terug. Ging weer weg, stak terug te kop op, gaf de indruk Luc met rust te laten tot die lelijke ziekte hem helemaal begon op te vreten.
Bij het feest van Vijf Jaar Klassiek Centraal in het Brusselse Stadhuis (juni 2011) benoemden we Luc ere-redacteur. Hij kon er niet bij zijn. Wim Henderickx bracht een pakkende hulde en Wim trok, vergezeld van Lucrèce Maeckelbergh met de oorkonde naar Luc thuis, die ze met veel plezier in ontvangst nam. De twee echte vrienden hebben toen nog lekker zitten napraten.
Componist, pedagoog enz…
Luc Brewaeys was een koppige jongen. Hij wilde en zou hoe dan ook ontvangen worden door Xenakis. Hoe? Hij ging bij de man op de dorpel zitten en bleef zitten. Xenakis kon toen niet anders dan die stijfkop binnen te laten… En zo was Luc in alles een doorzetter, veel te veel ging door zijn geniale hoofd. Hij sprak een resem talen, onthield elk stuk muziek en kon, net als Mozart, het bij thuiskomst foutloos neerschrijven.
Wereldwijd was Luc een componist die groot aanzien genoot. Hij mag gezien worden als een baken van vernieuwing die van het avant-gardisme een brug maakte naar nieuwe vlottere melodieën. Weinig componisten haalden en halen zijn niveau.
Als pedagoog stond hij borg voor absolute kwaliteit en hij wist zijn studenten al hun talenten naar boven te halen en te kneden tot componisten die op hun beurt de podia, nationaal en internationaal zouden halen.
Veel hooi op zijn vork was niet genoeg en dus was hij professioneel actief als producer bij Klara (klassieke radio VRT). U begrijpt dat Luc weinig vrije tijd had en als die er was ging die tijd op aan zijn gezin en andere geneugten des levens zoals wijn, whisky, oneindige plezanterieën waaronder heel wat galgehumor. Kortom, Luc Brewaeys was een levenskunstenaar die vocht voor àlles om te kunnen bereiken wat hij bereikt heeft.
Luc, we gaan je missen.
