Met diva’s bevinden we ons in het stratoferische sterrendom. Iconen als Maria Callas, Marlene Dietrich… lieten over zich spreken. Bij diva’s denken we in één adem aan klasse en controverse. Operazangeressen waren de eerste diva’s die door de Italianen werden bewonderd om hun hoge register. Het werd er ook voor het eerst gebruikt voor beroemdheden.
Divagedrag heeft dan weer een eerder negatieve ondertoon. Maria Callas was een grote zangeres en perfectioniste, maar stond gekend voor haar nukken en grillen. Fascinerend voor de buitenwereld. Het publiek heeft onbereikbare idolen nodig.
‘Cabaret Diva’ is opgebouwd rond liederen die omheen het thema liefde cirkelen. Botsende gevoelens die verklankt worden in het gekozen repertoire met een veelheid aan emoties: intimistisch versus uitzinnig. Lissa Meyvis weet met een verfrissende sensualiteit te beroeren in een rijkdom van sferen en kleuren. Ze heeft geen grote gebaren of uithalen nodig, soberheid kan net zo indrukwekkend zijn. Haar grote liefde ligt bij opera. Met een grote bekeringsdrang probeert ze iedereen warm te maken voor de wereld van de klassieke muziek. Heel wat bekende aria’s passeren als snoepjes de revue. Om een breed publiek te plaesen is deze voorstelling een amalgaam van opera en cabaret. Ze wordt begeleid door Lester Van Loock piano; Tom Willems gitaar; Janos Bruneel contrabas en Peter Ploegaerts drums.
De diva verschijnt in een schitterend zwart jurkje en opent met de publieksopwarmer ‘Cabaret’ uit de gelijknamige Amerikaanse muzikale romantische dramafilm, we schrijven 1972. Aansluitend het pittige ‘La diva de l’empire’ van Eric Satie. Een vroege poging van een Europese componist om de opkomende Amerikaanse jazz aan te pakken. ‘Empire’ verwijst ook naar een beroemde muziekzaal op Leicester Square in Londen. De overdekte promenades waren broeinesten van ondeugd en prostituees. Voor Parijse luisteraars vormde dit een wellustige achtergrond voor de lichtjes ondeugende tekst. Sensueel en verleidelijk ten gehore gebracht door diva Meyvis.
Dan meteen het grote werk ‘Casta Diva’ – de kuise godin – uit de opera Norma van Bellini met een sobere pianobegeleiding. De hogepriesteres Norma wordt verscheurd tussen haar liefde voor de Romein Pollione en haar trouw aan de druïden. Een van dé succesaria’s van Maria Callas met indrukwekkende notenguirlandes. Lissa’s stem gaat moeiteloos de hoogte in, streelt de noten, houdt ze vast. Niet alleen de woorden verstaan, maar ze ook tot leven wekken op een podium is de kunst.
Na het drama een komische aria ’Art is Calling for me’ uit The Enchantress van Victor Herbert. Een van de prinsessen wil de aandacht van de prins trekken door operazangeres te worden. Hier gaat Lissa Meyvis voluit en exposeert haar komische talent. Met het volgende lied gaat ze weer naar de diepere kern van onze menselijke emoties als een regenboog van het menselijke leven. ‘Voila’, het meeslepende nummer waarmee de Franse zangeres Barbara Pravi in 2021 tweede werd op het songfestival na Måneskin. Het publiek staat er vaak niet bij stil dat er achter de performer ook een mens schuilt. Met ‘J’ai deux amours’ wordt een ode gebracht aan de zwarte parel Josephine Baker.
‘I Got Rhytm’ de energieke song van George en Ira Gershwin werd gecreëerd voor de musical Girl Crazy. Het groeide uit tot een jazzstandaard. Het nummer komt helemaal tot zijn recht met de inbreng van de swingende instrumentalisten. Ook nummers uit eigen land ontbreken niet. ‘Dag vreemde man’ van de te jong gestorven Ann Christy. Muziek Willy Crombé en Mary Boduin schreef de prachtige lyrics. Lisssa Meyvis trekt de tekst naar zich toe en levert een unieke vertolking weerbaar en fragiel.
Dan richt ze haar pijlen op het Nederlandse repertoire met ‘’t Is over’, een kernachtige song van cabaretière Jenny Arian. Het einde van een relatie met aansluitend ‘t Is begonnen’ van Yentl en de Boer, een soort van wederwoord. Een pittige tekst die in haar zang en presentatie die nodige kleurschakeringen krijgt.
‘I have Confidence’ uit The Sound of Music. In de muziekschool leerde Meyvis vertrouwen te hebben om op een podium te staan. Het eerste deel wordt afgerond met het eigentijdse nummer ‘The Girl in 14G’ geschreven voor de Amerikaanse actrice en zangeres Kristin Chenoweth in een prachtige Nederlandse vertaleng van Ann Van den Broeck. Een nummer waarin een klassieke zangeres voluit kan gaan met onder meer elementen uit de opera Tristan en Isolde en de aria van de Koningin van de Nacht. Mimetisch weer om van te snoepen en zangtechnisch om haar talent te etaleren.
Na de pauze pakt ze uit met ‘The Laziest Girl in Town’. Een van de weinige muzikale nummers in een Hitchcock-film en gezongen werd door nachtclubzangeres Charlotte Inwood (Marlène Dietrich). Op haar eigenste onnavolgbare wijze vertolkt ze het lied. Lazy Lissa gaat op haar gemak tussen het publiek zitten terwijl contrabassist Janos Bruneel een indrukwekkende solopartij ten beste geeft.
In ‘Sweetest Devotion’, een nummer van Adèle deelt ze de intense en onvoorwaardelijke liefde voor haar kinderen. Dan reserveert ze een viertal nummers uit het Nederlandse cabaretrepertoire. Er wordt gefocust op een heel specifieke periode, hoogtijdagen van het Nederlandse lied te beginnen met ‘Oorlog’ van Toon Hermans. Een zeer van alle tijden. De repetitieve schoonheid van het refrein is transcendent en bezwerend. Dan komt werk van drie diva’s bij onze Noorderburen aan de bak. ‘Zachtjes breken’ van Adele Bloemendaal. In een relatie stapelen de barstjes en frustraties zich op. Onderkoelde woede.
Gevolgd door het heerlijk absurde nummer ‘De Non’ van Cabaret Lurelei uit 1964, destijds gezongen door Jasperina De Jong. Devote nonnen die graag een jointje rollen. Lissa scheurt met het refrein ‘Roll another one’ door de bochten van haar stemorgaan. Aansluitend het pittige en kittige ‘Hoezenpoes’ van Conny Stuart met geweldige ritmewissels en een sprankelende tekst. Het is lovenswaardig dat dergelijk prachtig en representatief repertoire niet verloren gaat. Dan gaat het weer naar het Engelstalige repertoire met ‘I Don’t Care’ een nummer van Judy Garland. Een kindsterretje dat zich ontwikkelde tot een rasechte diva met heel wat nukken. Een vrijgevochten vrouw aan het woord die zich niet laat labelen met even later ‘All that jazz” een nummer van haar dochter Liza Minelli.
Heel andere koek is dan weer de song ‘Papa can you hear me’, muziek Michel Legrand. Het nummer werd geschreven voor de film Yentl, geregisseerd door Barbra Streisand die tevens de hoofdrol speelde. Lissa Meyvis zingt dit op een breekbare manier, weet het ongrijpbare te vatten. Met als enige begeleiding de piano aangrijpend mooi.
Volgt dan nog ‘La vie en rose’ van la môme Edith Piaf. Een liefdestriomf. Als tegenstelling ‘Je suis malade’ van Lara Fabian. Hoe een liefdesbreuk zoveel hartzeer kan bezorgen. Lissa’s interpretatie zorgt voor huiveringen. Als laatste lied ‘Life is a Cabaret’. Een betere afsluiter na al die verschillende gemoedstoestanden die de revue passeerden kon niet. Het vat alles mooi samen.
Ik val in herhaling. Het was weer genieten van een prachtig intimistisch concert met diva Lissa, omringd door muzikanten die haar lieten schitteren.
Er is maar één woord voor: starstruck.
- WAT: Cabaret Diva
- WAAR & WANNEER: Fakkeltheater Antwepren, maandag 22 januari ‘24
- WIE: zang:Lissa Meyvis; piano: Lester Van Loock; gitaar: Tom Wilems; contrabas: Janos Bruneel: drums: Peter Ploegaerts
- FOTO’S: © Studio Dongo
