Nominatie Gouden Label – Het was een betoverende avond, de avond van de opvoering van Giacomo Puccini’s Bohème in de Opera Vlaanderen. Het doek opende en onmiddellijk ervoer ik welk warm gevoel een koude zolderkamer kan teweegbrengen.
Een prachtige enscenering met een oud bed, een piano en kaarsen. De sfeer zat er onmiddellijk in. Dit dankzij de Canadese decor- en kostuumontwerper Michael Levine.
De cast kwam onmiddellijk zeer geloofwaardig over. Dit desondanks het feit dat ze de dagen ervoor door het griepvirus werden verrast. De Roemeense bas Leonard Bernad, die Colline vertolkte, was die dag zelf nog naar de arts verwezen. Toch besloot hij dapper te zingen. Behalve dat zijn stem misschien de minst krachtige was, viel er niet veel van op. Rodolfo, Marcello en Shaunard kwamen onmiddellijk over als een groep van hechte vrienden. Er heerste acteervreugde van hoog niveau. Marcello, vertolkt door de Italiaanse bas-bariton Simone Del Savio en Shaunard, vertolkt door de Hongaarse bas-bariton Zoltan Nagy, zongen en acteerden samen alsof ze reeds eeuwig beste vrienden waren.
Sterren uit het Oosten
De mooiste verrassing van de avond was de figuur van Rodolfo, vertolkt door de Oezbeekse tenor Najmiddin Mavlyanov. Het was een rol die de jongeman op het lijf geschreven was. Hij beschikte over de echte présence en stem van een Italiaanse tenor van weleer. Totaal ging hij in zijn rol op, dit aan de zijde van zijn Mimi, vertolkt door de Israëlische Gal James. Hoogtes, laagtes, diepgang, en dit allemaal probleemloos. Zij waren de stemmen van de avond, en hun stemmen vloeiden perfect in mekaar over. Eerst brachten zij reeds een totaal ontroerende che gelida manina. De aria over koude handen, verwarmde mijn hart. Ik wachtte vol spanning op o suave fanciulla. Spijtig genoeg bleef ik daar heel even op mijn honger zitten. Dit niet omwille van de hoofdrolspelers, maar omwille van het orkest, onder leiding van de Italiaan Antonino Fogliani, dat tijdens de eerste helft toch af en toe de zangers overstemde.
Het Parijse Monmartre werd in de verf gezet door een grote schare figuranten, samen met het kinderkoor van Opera Vlaanderen en het Kinderkoor Sterling. Geen acrobatie was teveel. Een kleine kanttekening bij dit alles is toch dat het veel meer weg had van een circus dan van een bruisend stadsleven. Maar bruisen deed het in elk geval. Dit was ook het moment waarop de Belgische jonge sopraan Hannah Roos ten tonele verscheen, in de rol van Musetta. Ze zette een zeer flamboyante, roodharige Musetta neer. In de hele hoge tonen ging ze soms een weinig schriel, maar op een manier dat het nauwelijks opviel. Voor de rest droeg ze haar rol met pure stijl en was ze perfect ingespeeld op haar tegenspeler, Simone Del Savio.
Later, tijdens het tweede deel, heeft Mimi heel even een fles vast en lijkt ze wel dronken, een klein minpuntje voor de romantische zielen onder het publiek, en bij Puccini zijn deze meestal goed vertegenwoordigd. Toch laat ik me er niet door storen, aangezien de stem van Mimi, die Rodolfo zoekt, zo wanhopig mooi klinkt.
Paasbloemen
Het neusje van de zalm, qua decor, gevoel en zang kwam tot uiting tijdens de sterfscène van Mimi. Het podium lag bezaaid met een zee van gele narcissen. Daartussen stierf Mimi, hartstochtelijk in de armen van Rodolfo gedrukt. Daarna gaan de vier vrienden uit mekaar. Gedrukt door het noodlot, stappen zij elk met de schouders naar beneden, naar een andere hoek. Het doek valt. Het publiek is unaniem enthousiast. Dit was zo ontroerend mooi. Naderhand ontmoet ik “Rodolfo” op de receptie en vertel hem hoe zijn stem mijn hart raakte. Pure zijderoutekwaliteit. Hij maakte trots een buiging en ging voor ons op de foto.
