De opera verloopt via korte scènes die telkens een stap zetten in het reilen en zeilen van de groep gelukzoekers (opgang, bloei, crisissen en ondergang van de genotstad). Van Hove volgt deze eenvoudige indeling door telkens aan het begin van de scène een korte tekst groot te projecteren als een spoiler die de inhoud weergeeft. In tegenstelling tot wat men zou verwachten, wordt dat geen vervelende herhaling maar het doet de toeschouwer juist de aandacht spitsen op wat komt. Als de tyfoon aangekondigd wordt gepaard met een projectie van een woeste draaikolk, begin je bij manier van spreken al te vrezen voor een ramp. Het andere – en ingrijpender – procedé dat de aandacht van de toeschouwer onweerstaanbaar vasthoudt is de bijna continue close-up weergave op scherm van individuen. Als versterking van de groepsdynamiek, volgt de camera letterlijk op de voet wie op welk moment de essentiële inhoud vertolkt en vergroot die uit. Het levert een visueel fantasierijk fragment op als de mannen druppelsgewijs aankomen in hun nieuwe stad, terwijl de hoertjes – van allerlei pluimage – hun outfit kiezen. De meest opmerkelijke filmbeelden krijgen we in het tweede deel van de voorstelling waar de rangorde van taken in de nieuwe stad aan de orde is (schransen, de liefde bedrijven, vechten en drinken). Het overmatig voedsel verorberen van Jack krijgt op scherm een extra satirische dimensie. Het eten wordt hem als het ware door de strot geduwd als bij het dwangvoeren van ganzen. Hij sterft. Krasser nog en satire ten top is het vrijen: terwijl we op film een naakte vrouw zien gepakt worden door telkens andere mannen, die op rij hun beurt afwachten, zien we tegen het “green screen” een karikaturale kopie van een groen kunststof achterwerk, waartegen de mannen hun geslacht schurken. Hilarisch. Betalen voor genot biedt geen voldoening. Bij het vechten wordt Joe knock-out geslagen. Bij de drinkpartij verliest Jim zijn laatste cent. In het volgende bedrijf wordt hij ter dood veroordeeld wegens geen geld hebben, de zwaarste misdaad in Mahagonny. De rechtbank is even corrupt als elders. Het is “slechts” film, maar het artificiële refereert wel naar bijtende realiteit. Zoals Brecht en Weill dat deden.