Coupe Maison is een beproefde en geslaagde formule. De dansers van het KBvV kunnen eens per jaar ook laten zien wat ze op choreografisch vlak in hun mars hebben. Het werd eens te meer een creatieve cocktail, een verfijnd palet van verschillende interpretaties en stijlen. Een aaneenschakeling van ruwe ideeën die verfijnd en gepolijst aan het publiek vertoond werden.
Coupe Maison is een beproefde en geslaagde formule. De dansers van het KBvV kunnen eens per jaar ook laten zien wat ze op choreografisch vlak in hun mars hebben. Het werd eens te meer een creatieve cocktail, een verfijnd palet van verschillende interpretaties en stijlen. Een aaneenschakeling van ruwe ideeën die verfijnd en gepolijst aan het publiek vertoond werden.
Naast Coupe Maison, editie 8, presenteerde het KBvV ook een nieuwe formule, een appetizer als het ware: Mini Coupes: korte ‘work-in-progress’ choreografieën die één uur voor de voorstelling in de eigen balletstudio aan het publiek getoond werden. De Mini Coupes geven aspirant-choreografen de kans om hun werk af te toetsen aan het publiek. Interesse was er zeker! Maar… je auto geparkeerd krijgen in de buurt van Theater ’t Eilandje is a hell of a job. De vastgoedmarkt heeft het pleit gewonnen, elke beschikbare morzel grond pal voor het theater wordt vol gebouwd. Nu de Stad Antwerpen ook het museum De Red Star Line in de buurt opende, zal dit probleem zich in de toekomst nog scherper stellen. Maar laat ons niet zeuren en deze verrassend veelzijdige voorstelling becommentariëren. Het geheel is sober opgevat. De dansers evolueren op een naakte scène. De dans primeert. Enkel de belichting zorgt voor special effects.
Alles begint in het donker
De spits afbijten is niet altijd dankbaar. Die eer viel Christopher Hill te beurt met ‘Everything commences in te dark’. Alles begint in het donker. Uit het onbekende ontstaat iets nieuw. Een jongeman met ambitie die alle registers bespeelt. Hij bedacht niet alleen de choreografie, maar nam ook het licht- en kostuumontwerp voor zijn rekening én componeerde ook nog de muziek. Het openingsbeeld charmeerde meteen: een donker silhouet tegen een witte achtergrond. Misschien nam hij toch té veel hooi op zijn vork. De eerste minuten zijn interessant, maar nadien verglijdt zijn dans, en dit is een beetje oneerbiedig gezegd, naar teveel armgezwaai.
‘Stroke’ van Toshiro Abbley, een choreografie op de opzwepende muziek Apocalyptica is rijk en veelzijdig, één brok kolkende energie. Een natuurtalent om op te volgen. In zijn choreografie haalt hij werkelijk alles uit de kast: tango, quickstep, pointes, pirouettes, levé’s. Hartstochtelijk, maar ook luchtig en speels.
‘Re-search’, choreografie Didy Veldman met Aki Saito en Victor Rocha is het enige ballet in de reeks dat gebruik maakt van accessoires. De danseres staat midden in een hoop materiaal. Haar partner ontzet haar en creëert met het materiaal een grote halve cirkel die nadien door belichting tot 360° wordt rond gemaakt. Didy Veldman is één van de twee gastchoreografen met 35 choreografieën op haar actief. In ‘Re-search’ laat de vrouw zich zien in al haar facetten, van elegantie tot een figuur met weerhaken wat zich vooral in het voetenwerk vertaald.
‘Delicate Treasure’ is een prachtig en sensueel ballet vol mededogen tussen twee mannen, een werkstuk van David Jonathan, die zelf ook meedanst met als partner Ricardo Amarante. De ene figuur haalt de onrust en stress uit de andere: delicaat en sensueel tegelijk. Ze dansen in spiegelbeeld, solo en samen in een krachtige impuls van moderniteit.
De laatste choreografie voor de pauze ‘Theropoda’, werk van Jonas Vlerick, op muziek van Dario Minelle, filmmuziek ‘Remember ‘ en ‘The Dominoes fall’ was uiterst origineel en best indrukwekkend. Dramatiek ten top. Je zit even tegen de vreemde lichaamstaal aan te kijken maar wordt dan meegezogen. Zijn dansers beelden prototypische, extreem geëvolueerde wezens uit, wiens dansbewegingen een instrument zijn om hun dierlijke instincten te vertalen. Surrealistisch, gedurfd, héél knap en geslaagd. Ook het lichtontwerp van Erik Verdick maakte het plaatje compleet.
Tweede deel
Het tweede deel opent met ‘Wrong Ballet’, choreografie Yevgeniy Kolesnik. Joie de vivre ten top. Een klein kereltje, een dwergje, loopt telkens verloren tussen de dansers. Dit leidt tot hilarische scènes. Voor de dubbelgevouwen danseres een staaltje van souplesse. Met inventieve en humoristische ingrepen, ongerijmde acties legt Yevgeniy Kolesnik poëzie in de ruimte die ons leven definieert en bewijst hiermee overduidelijk dat hij een speciale gave heeft als choreograaf. Hij kreeg het publiek op zijn hand met dit leuke, zinderende werk met een knipoog.
Een geestige en lucide act die balanceert tussen experiment en entertainment.
Ook eerste solist Altea Nuñez bracht haar steentje bij met ‘Contigo’ op muziek van Philip Glas ‘Opening’ en een stuk door de Spaanse componist Hector Gonzalez. Zij kiest voor een diagonale tijdslijn. De dansers: Cristina Casa en Ion Aguirretxe staan in een lichtbundel. Totale duisternis. Wanneer de lichtbundel weer aanflitst zijn de dansers telkens een paar meter naar voor opgeschoven. Nadien worden de dansers één met de ruimte die ze innemen. Een temperamentvol duet vol aanraking, manipulatie maar ook vol zorg, aandacht en observatie.
Caludia Philips kiest voor haar choreografie ‘A Prior’, op muziek van Max Richter ‘Running’, voor hedendaagse en experimentele bewegingen. Een vorm van beheerste chaos waarvoor ze haar inspiratie zoekt in het dagdagelijkse leven.
James Cousins (gastchoreograaf), onlangs door TimeOut uitgeroepen tot één van de grote choreografen van de toekomst levert met ‘With nothing more than hope’ een pareltje af. De prachtige muziek van Maya Beiser ‘Memories’ is de meeslepende soundscape. Ondanks al zijn ervaring als choreograaf werkte hij nog nooit eerder met dansers op pointes. Een uitdaging die hij niet uit de weg wou gaan. In een afgebakende ruimte, een vierkant, creëert hij een ruimtelijke dynamiek. De dansers zijn als fysiek sculpturen die in gebaar en beweging een intens beeld tekenen van een broze condition humaine.
Voor de laatste choreografie ‘Rondo Capriccioso’ van Ricardo Amarante wordt alles uit de kast gehaal, live begeleiding Natalya Chepurenko piano en Herbuza Liudmilla viool incluis. Wim Vanlessen en Aiko Tanaka zijn subliem in de pas de deux uit Don Quichote. Nadien volgt voor een grotere bezetting Saint-Saens’ feestelijke-frivole ‘Voorspel & Rondo Cappricioso. Het resultaat is een feest voor de zintuigen. Creatief met neo-klassiek.
‘Coupe Maison’ een verrassend veelzijdige vertoning, een drie-eenheid van klank, licht en beweging.
