Gouden Label Door het repertoire in meerdere richtingen uit te breiden, legde Kathryn Bennetts het fundament dat het KBvV zo uniek maakt. Een artistiek directeur met visie en sterke leiderscapaciteiten. Een artieste in hart en nieren die zichzelf niet ontziet, maar ook de mensen van haar compagnie niet. Ze wil dat haar mensen dansen, zichzelf overtreffen, excelleren. De carrière van een danser is relatief kort van duur. Haar motto is: eruit halen wat erin zit.
Gouden Label Door het repertoire in meerdere richtingen uit te breiden, legde Kathryn Bennetts het fundament dat het KBvV zo uniek maakt. Een artistiek directeur met visie en sterke leiderscapaciteiten. Een artieste in hart en nieren die zichzelf niet ontziet, maar ook de mensen van haar compagnie niet. Ze wil dat haar mensen dansen, zichzelf overtreffen, excelleren. De carrière van een danser is relatief kort van duur. Haar motto is: eruit halen wat erin zit. Deze compagnie ombuigen naar het geschetste profiel en artistieke impulsen geven is haar bijzonder wel gelukt. Begrippen als ‘stijlflexibiliteit’, ‘historisch verantwoorde vertoningen’, choreografieën van eigen mensen in Coupe Maison’ en ‘wereldcreaties’ zijn ondertussen tot het jargon gaan behoren. Door deze stilistische meertaligheid blijft het KBvV verrassen. Virtuositeit is de maat der dingen. De nieuwe productie ‘Onegin’ is daar een overtuigend en schitterend staaltje van.
Onegin in première
In Onegin halen de dansers hun move uit de dansante muziek van Kurt-Heinz Stolze. Hij arrangeerde de muziek voor John Cranco’s Onegin, waarvoor hij motieven putte uit het oeuvre van Tsjaikowski. Hij nam de vrijheid om met dit muzikaal materiaal te variëren en het verhaal van een noodlottige liefde te vertellen, geïnspireerd op een roman van Aleksander Poesjkin. Hij streefde daarbij naar een subtiele klankwereld die dicht op de huid van de personages zit. Onegin vertelt het verhaal van enkele mensen en hun relatie tot elkaar. En… geen verhaal zonder drama. De idealiserende en smachtende liefde van een jong meisje die door een oudere man genegeerd wordt tot de rollen omdraaien en de man een vurige liefde opvat voor het jonge meisje, jaren later opengebloeid tot een prachtige vrouw, en hem op haar beurt afwijst. De gespleten Russische ziel komt én in de muziek én in de dans tot uiting: speels, verstild, subtiel, teder en dan weer rauw, explosief en krachtig. Een rollercoaster van gevoelens. De muziek zet de toon voor al deze gemoedswisselingen. Een choreografie is niet louter theoretisch aanpakken, een danser moet de bewegingen absorberen met zijn lichaam: the ballet body language. In een interview zei artistiek leider Kathryn Bennetts dat ze gewacht had met deze aartsmoeilijke productie tot haar dansers er de maturiteit voor hadden. Een doordachte beslissing. De beide hoofdrollen Aki Saito en Wim Vanlessen dansen de rol van hun leven. Deze dansers zijn voor elkaar gemaakt, een complementair stel en de sublieme vertolkers van een getormenteerd liefdesverhaal. Ze leggen niet alleen op danstechnisch vlak een ongeëvenaarde prestatie af, maar ook hun ijzersterke inleving doet je nekharen soms rechtop staan.
Verhaal in notendop
De voorstelling is opgesplitst in drie aktes. Zoals vele Russische verhalen begint ook dit op een doordeweekse dag op een Russisch landgoed, dit van de Larins. De zusjes Tatjana en Olga trekken het verhaal op gang. Olga’s verloofde en grote jeugdliefde Lenski, arriveert samen met een vriend uit Sint-Petersburg, Onegin. Zijn elegantie en gedistingeerdheid palmen Tatjana, een meisje dat zich verliest in romantische fictie, meteen in. Voor Onegin is zij klein grut. ‘s Avonds besluit ze hem een smachtende brief te schrijven. Boven haar epistel dommelt ze in slaap en droomt van hem. Haar dagdromen krijgen een passionele invulling. De nanny krijgt de opdracht om de brief te bezorgen.
In de tweede akte wordt het naamfeest van Tatjana gevierd. Ook Onegin is van de partij. Hij zit met de situatie verveeld en probeert Tatjana haar brief terug te geven. Wanneer ze weigert, verscheurt hij haar epistel. Dan verschijnt prins Gremin ten tonele. Hij maakt de ontgoochelde Tatjana het hof. Onegin ergert zich aan Lenski, die hem naar dit landgoed en feest lokte. Daarom provoceert hij hem door openlijk met Olga te flirten. Voor Lenski gaat dit te ver en hij daagt Onegin uit voor een duel, waarbij de uitdager de dood vindt. Wen Chen vertolkt de rol van de onfortuinlijke Lenski met gratie en overtuiging. Deze danser heeft présence. Hem wacht nog een schitterende carrière. Een kleine kritische kanttekening. De ouderen op het bal worden vrij karikaturaal voorgesteld. Met hun krom gebogen ruggen en krakkemikkige pasjes, glijden ze over de scène. Een stijlbreuk met het geheel.
In de derde akte zien we hoe Tatjana dan toch de liefde en geborgenheid gevonden heeft bij prins Gremin. Dit krijgt gestalte in een intimistisch en vertederend duet. Maar dan verschijnt Onegin weer ten tonele. Als man van de wereld laat hij zijn blik vallen op de ravissante echtgenote van prins Gremin. Onegin is compleet ontredderd wanneer hij beseft dat het meisje dat hij ooit afwees een elegante, mooie vrouw geworden is. Tussen beide springt de vonk over, nu is de chemie wederzijds. Op zijn beurt schrijft hij haar een passionele brief. Tatjana staat voor het verscheurende dilemma: toegeven aan de heropleving van haar passie voor Onegin of vasthouden aan haar loyaliteit en diepe affectie voor haar man. In een smartelijke en getormenteerde scène van aantrekken en afstoten wordt naar een climax gewerkt. Een duet dat naar de keel grijpt en weet te beroeren en vervoeren. Een scène die indruk maakt enerzijds door de breekbaarheid van Tatjana en anderzijds de hoog oplaaiende passie met zinnenprikkelende beelden. De verscheurende keuze van een vrouw die raakt zoals kunst dat zelden doet. Aki is een frêle vrouwtje, maar wat een innerlijke power! Muziek en dans flankeren en versterken elkaar ten volle. Dergelijke thematiek kan al vlug verglijden naar melo. Het is als een evenwichtsoefening op een slap koord. Wim Vanlessen en Aki Saito doen dat MA-GIS-TRAAL. Kort samengevat: virtuoos ballet, en een groots en meeslepend spektakel. Ook het decor en de kostumering (werk uit eigen atelier) verdienen alle lof net zoals het uitgebalanceerde groepswerk.
Deze voorstelling getuigt op alle vlakken van topkwaliteit: zowel danstechnisch als qua inleving en emotie. De dansers blazen je letterlijk van je stoel. Het KBvV overtreft zichzelf in deze zoektocht naar liefde, schoonheid en authenticiteit. Ik kan maar één goede raad geven: ga dit zien en laat je meeslepen door een groots ensemble.
Het publiek ging bij de première letterlijk uit zijn dak. De compagnie mocht zich koesteren in een minutenlange staande ovatie.
Het KBvV een graag geziene gast all over the world en Vlaanderen mag daar trots op zijn!
Geniet na van de fotobijdrage.
Onegin verdient omwille van het internationale niveau en articiteit een Gouden Label.
