Gouden Label Uitstekende musici vind je in praktisch alle uithoeken van de wereld. The Global Village, weet u wel. Een groot aantal, onder andere veel Chinezen (overeenkomstig de wet van de grote getallen), wordt klaargestoomd om die global village te veroveren, maar ook in ‘good old’ Europa vinden we toptalenten. De Italiaanse pianiste Giusy Caruso is één van hen, getuige de puike cd die we handen kregen.
Gouden Label Uitstekende musici, in casu pianisten, vind je in praktisch alle uithoeken van de wereld. The Global Village, weet u wel. Een groot aantal, onder andere veel Chinezen (overeenkomstig de wet van de grote getallen), wordt klaargestoomd om die global village te veroveren, maar ook in ‘good old’ Europa vinden we toptalenten, met of zonder ronkende wedstrijdoverwinningen. Eén van die toptalenten is de Italiaanse pianiste Giusy Caruso, van wie we een puike cd in handen kregen.
Deze knappe verschijning studeerde een beetje overal in Europa (Oostenrijk, Duitsland, Nederland en uiteraard Italië). Ze volgde master classes bij grote namen (o.a. in Salzburg, Leipzig, Rotterdam), maar studeerde ook orkestdirectie, muziekanalyse, muziekpedagogie en filosofie. Haar palmares (wedstrijden en eretitels) is ronduit indrukwekkend. Geen gewone ‘vogel’ dus… en toch, bij ons alvast, een goed bewaard geheim.
Ze schreef zelf de teksten bij haar cd. De titel “Il misticismo di un diabolo romantico” – vertaling overbodig, me dunkt – laat elke pianoliefhebber meteen raden wie hier bedoeld wordt: de legendarische Franz Liszt (1811-1886), die een paar jaar geleden zeer veel belangstelling kreeg, naar aanleiding van de 200e verjaardag van zijn geboorte.
We ontnemen u het genoegen niet de erudiete tekst van Giusy Caruso zelf te ontdekken (wel alleen in het Italiaans en in het Engels) en beschrijven meteen wat we te horen krijgen. Zelden worden we bij de allereerste minuut zo bij de keel gegrepen en komen we onder de indruk van zo veel moois: muzikale intensiteit, hoogstaande vakkundigheid (zowel pianistiek als opnametechnisch) en de gulle sfeer die dit schijfje hoorbaar uitstraalt. Terloops: we beluisteren die niet op een of andere gadget (à la mp3 of mini-keten) maar wel op een high-end hifi-installatie met volwassen luidsprekers.
Nog een niet onbelangrijk detail: Caruso koos voor een Shigeru Kawai SK-6 vleugelpiano. Een instrument dat zeer homogeen, zeer zuiver en vooral zeer warm klinkt – van zeer laag tot zeer hoog – en wel degelijk past bij deze muziek. De gustibus et coloribus… maar wat mij betreft zeker een goede keuze.
De keuze van de muziek is uiteraard van nog groter belang en – for that matter – vanzelfsprekend ook de manier waarop ze vertolkt wordt. Giusy Caruso vult deze cd (totale tijdsduur 59’18”) met zeven ‘porties’ (excusez-moi le mot) van het allermooiste wat Liszt schreef en doet dat met enorm veel overtuiging en met een prodigieus Fingerspitzengefühl.
De tweede bundel 'Années de Pélérinage' (Italie), zijn reisindrukken geïnspireerd op literaire werken. Het zevende nummer, 'Après une lecture du Dante' (Fantasia quasi Sonata), is zeer passioneel en als het ware een meesterwerk op zichzelf.
Met 'Saint-François d’Assise' (La prédication aux oiseaux) en 'Saint-François de Paule' (Marchant sur les flots) bewijst Liszt ten overvloede dat hij de grondlegger is van de ‘moderne’ pianotechniek. Deze muziek, met afwisselend vrolijke en sombere stemmingen, voorspelt als het ware Debussy.
'Harmonies poétiques et religieuses' is een verzameling van tien stukken die Liszt schreef tussen 1834 en 1852. Niet alles is even gaaf daarin en de inspiratie is soms nogal twijfelachtig, d.w.z. alles behalve religieus. De Invocation eruit behoort nochtans tot het mooiste. Ook Liszt was een vat vol tegenstrijdigheden…
Waarvoor we Liszt ook blijvend zullen herinneren, zijn natuurlijk zijn befaamde transcripties. Op deze cd: het Ave Verum Corpus en twee thema’s uit het Requiem (Confutatis maledictis en Lacrymosa) van Mozart, gevolgd door de aria uit het Stabat Mater (Cujus animam) van Rossini. Sommigen zullen laconiek opwerpen: “Alsof Mozart niet moeilijk genoeg zou zijn”. Helemaal ongelijk hebben ze niet. Het is soms bij de haren getrokken, maar vergeet niet dat het Liszt er niet om te doen was Mozart te ‘verbeteren’, wél aan te tonen wat je met een toen al ‘moderne’ piano kon doen. De sfeer zit perfect en de piano zingt even mooi als de vocale werken zelf, vooral in Rossini. Liszt introduceert in dit laatste een naar mijn gevoel ietwat té martiaal element. Maar een piano, dat zijn talrijke hamertjes die op snaren slaan… en dat hoor je in Liszt overduidelijk.
Caruso dwingt respect af: voor Mozart, voor Rossini, voor Liszt zelf natuurlijk en… voor haar bijwijlen ontroerende muzikaliteit. Kippenvel galore. Een must in uw cd-teek.
 Marco Borggreve-75x75.jpg)
