Er zijn zo van die finaledagen dat alles anders wordt dan verwacht. Eerst zit je vast in het verkeer in Brussel: een zwaar ongeval en nadien nog een brand. Parkeerplaats? Jawel, gevonden aan die prachtige kathedraal, toonbeeld van de Brabantse gotiek. Toch nog mooi op tijd in de zaal… Wat zal het worden vandaag want een echte winnaar met de allures van een winnaar, eerlijk? Die hoorden we tot nu toe nog niet. Nog niet maar…
Stella Chen (VSA, 13.07.1992)
Stella Chen zette de avond in, zoals alle kandidaten, met het opgelegde werk dat voor deze wedstrijd is gecomponeerd, Fidl, van de Fin Kimmo Harola. Heel veel kan ik er niet over vertellen dan dat deze toch al wel ervaren violiste affiniteit mistte met het werk. Ze speelde op een instrument noten, soms niet helemaal juist, maar goed, we hebben begrip dat, zeker de eerste maten van dit werk, bij iedereen wat moeilijk liggen. Je zou daar veel langer moeten kunnen op studeren dan een handvol dagen.
Helaas, wat mij betreft was ze ook niet mee in het dramatische verhaal van Tchaikovsky’s vioolconcerto. Soms was ze op het juiste spoor, maar al snel speelde ze te hard, met hakende inzetten van de boog in de vele snelle virtuoze deeltjes die ze ook nog eens gejaagd neerzette. Ik vrees dat ze haar kans gemist heeft. Het zij zo en je weet het, het is een momentopname tijdens een wedstrijd, en niet de eerste de beste en de deelnemers zijn mensen. Zenuwen en zo.
Foto: The Violin Channel
Timothy Chooi (Canada 17.12.1993)
Of de componist vandaag in de zaal zat, weet ik niet, maar het kan niet anders dan dat hij op het puntje van zijn stoel zat te luisteren, waar dan ook. Eigenlijk is Timothy Chooi de allereerste kandidaat die meer haalt uit Fidl. Hij ‘fiedelt’ wel degelijk, legt eigen accenten, speelt met het stuk, is persoonlijk en geïnspireerd en toont toch serieuze partituurtrouw. Ondanks schoonheidsfoutjes zet ik al een 1 (met vraagtekentje) naast zijn naam.
Dat vraagteken mag waarschijnlijk nu al weg – en ik pronostikeer dus toch al beloofde ik het niet te doen – want, ach, hoe hij datzelfde concerto van Tchaikovsky vertolkte, dat kan je alleen als je in de componist zijn vel kruipt. Ja, kippenvel en diepe ontroering. Duizend woorden zijn niet voldoende om de verregaande Schoonheid, het grote Gevoel, die Slavische Melancholie allemaal uit te drukken.
De dialoog met het orkest en de dirigent was er en hoe ! Timothy Chooi trok de dirigent mee, het orkest werd een top ensemble. Hoe het toch met een vingerknip kan veranderen! Ja, wat deze porseleinen jongen doet is Viool spelen, meesterlijk! Het is meer, hij en zijn viool zijn het verlengstuk van de muziek, van de partituur, van dat wat muziek nu eenmaal maakt tot de extra dimensie die een mens geneest. Meer woorden volgen mogelijk na het bekendmaken van de prijzen…
Foto: © Den Sweeney
