We hebben onze vaste stek in de Henry Lebœufzaal in de Brusselse Bozar. Net als gisteren klinkt de Brabançonne. Koning Filip is met een van de vier kinderen aanwezig vandaag, gisteren was hij er met koningin Mathilde. De twee voorname Nederlandse dames van gisteren zijn er ook en we zullen de andere dagen eveneens naast elkaar zitten. Aangename gesprekspartners zijn het.
Kandidaat 3: Stephen Kim (Korea, geb. 12.10.1995)
Je kan er niet naast kijken: de jonge man heeft geen pupiter klaarstaan voor de partituur van het opgelegde werk ‘Fidl’ van Kimmo Hakola. Hij slaagde erin dit werk op de weinige tijd dat er is om het in te studeren helemaal uit het hoofd te leren. Het wordt, althans naar mijn gevoel, zijn opvallendste prestatie. Waarom? Omdat ik in niets word aangesproken in dit werk dat toc h wel lijnen heeft die verder gaan dan virtuositeit. En die lijnen hoor ik niet, ik hoor wel een snedig, bijzonder snel vioolspel, zo snel dat hij faalt in de flageoletten. Zijn boog kraakt hier meermaals en dat zijn uitschuivers die niet mogen. Het spel komt ook bijna brutaal over en de dialoog met het orkest is afwezig.
In Brahms Concerto in D Op. 77 is in de tutti’s en viooltechnische loopjes diezelfde opdringerigheid aanwezig. De inzet is te snedig al wordt Kim hier nadien wel lyrisch al durft hij wat glissando spelen. Het adagio is algemeen genomen erg mooi en bijna ontroerend, maar daarna herneemt hij zijn brutale spel waardoor het orkest ook ongewoon luid gaat spelen. Wat mij ook stoorde, was dat hij niet toonzuiver speelde. Al te dikwijls zit hij net iets onder de toon en dat is tergend voor het absolute gehoor. Jammer maar deze jongeling kon me niet overtuigen.
Foto: © indianapublicmedia.org
Kandidaat 4: Ji Won Song (Korea, 25.12.1992)
Deze laureate doet ons kennismaken met een veel fijnzinniger spel, op de juiste toon, van het opgelegde werk. Soms is ze snedig, maar dat vereist het werk ook wel, samen met een zeemzoete romantische melodielijn. Ze haalt al de ingrediënten eruit en je ziet haar bovendien genieten, met een regelmatige glimlach die ze richt naar de partituur, naar het orkest, naar de dirigent en naar het publiek. Ze is gegrepen door de muzikale poëzie.
Het Concerto in d Op. 47 van Sibelius is een veel gespeeld werk op wedstrijden, maar in deze finale zullen we het slechts twee keer gespeeld weten. Wie onvoldoende romantisch is, wiens muzikaal gevoel niet van nature al aanwezig is, die faalt in dit werk. Falen is wat Ji Won Song niet doet: ze musiceert met brede bogen en weer zien we regelmatig een glimlach verschijnen als de romantiek het overneemt van de techniek. Er is een vlotte dialoog tussen haar, het orkest en de dirigent. Wel zou ik nog meer nuance, nog meer frasering willen, maar voor mij is ze tot nu toe de beste kandidate die we hoorden.
Foto: © Kiyoon Jung
