Bruno Mantovani: D’un jardin féérique (plichtwerk)
Net zoals bij iedereen is de inzet licht, ontwakend, fijnmazig. Jonathan Fournel legt juiste accenten, met de nodige crescendo’s en decrescendo’s, zodat er meer lyriek en doorzichtigheid in dit soms erg duistere werk komt. Fournel gaat er bijna door met de ‘losse pols’ alsof hij het werk voor de zoveelste keer speelt. Hij beheerst dit plichtwerk volledig. Zoals het gaat bij ‘het betere werk’ trekt hij het orkest mee.
Johannes Brahms: Concerto nr. 2 in Bes, opus 83
Eerste deel – Allegro non troppo
Alleen die inzet al met de hoorn en de antwoordende piano, los van de wedstrijd even, is toch pakkend, niet? Na die warme, korte introductie neemt de piano al meteen de leiding in het werk en dat heeft Jonathan Fournel begrepen. Hij trekt het orkest met zich mee dat in rijke kleuren musiceert. Wat een interactie. Vergeet de wedstrijd maar, Fournel speelt een topconcert.
Tweede deel – Allegro appassionato
Wow. Grandioos. G R A N D I O O S !
Derde deel – Andante
Het wordt ontroerend. O zo mooi, het diepste van het hart spreekt. Brahms zelf zit aan de piano. Ik zou kunnen wenen.
Vierde deel – Allegretto grazioso
Spelende verliefdheid, zo zet het vierde deel in. Vrolijk, welgezind. En zo zingt, speelt, musiceert Fournel. Een pianist van en voor de toekomst. Een concert, een opname. Schitterend!
