Bruno Mantovani: D’un jardin féérique (plichtwerk)
De laureaat Sin begint, zoals het hoort, licht en sprankelend. Na het uitdoven van de gongslagen, mag de inzet toch krachtiger. Ook de akkoorden die toch benadrukt horen te worden, blijven wat pover. Het duister feeërieke, het wat spookachtige, angstwekkende bij nacht (zo komt het werk me alvast over) blijft onwezenlijk. Het mag meer zijn, Sin blijft te technisch.
Sergei Rachmaninov: Concerto nr. 3 in d, opus 30
Eerste deel – Allegro ma non tanto
Licht, licht, te licht naar alvast mijn gevoel en ja, ook naar de partituur. Hoe romantisch sommige frases ook zijn, het is geen poeslief werk. Dit concerto is een van de leidende pianoconcerto’s en dat is echt niet omdat het heel de tijd aaiend is. Sin speelt dit eerste deel ook langzaam. Een aparte visie allicht, modisch misschien, maar is dit partituurtrouw?
Cadens
De cadens presenteert het meeste inhoud en pianistieke kunde. Eens de zware akkoorden uitsterven, sterft de muziek bijna mee in een uitdovende zachtheid om over te gaan in een zoete sfeer. Het zich herhalende thema is zo zacht, breekbaar. Het mag een keer, maar zo smeuïg?
Tweede deel – Intermezzo adagio
Bijna durf ik het niet te schrijven, maar op deze slepende wijze wordt het niet meer dromerig, maar slaperig dit adagio. Dat is echt niet de bedoeling. De inzet met sterke akkoorden roept je even tot de aandacht en dan?…
Derde deel – Finale alla breve
Eindelijk wat meer leven, tempo, maar nog te weinig overtuiging en het wordt niet volgehouden. Soms leeft het allemaal op, maar al meteen vervalt Sin in het frèle spel. Mogelijk heeft de pianist een bepaalde bedoeling met deze zachte versie van Rachmaninov 3, maar ik zie er het nut niet van noch kan ik de bedoeling ervan begrijpen. Er zijn andere concerto’s in het uitgebreide repertoire die beter passen.
