Ze geven zich zelden bloot. Doorgaans blijven ze veilig achter hun microfoon en houden zo het enigmatische karakter van het medium in stand. Maar met zijn memoires – een liefdesverklaring aan de (klassieke) muziek – treedt Klara-stem en dichter Bart Stouten onverschrokken voor het voetlicht. “Als je diep genoeg afdaalt, ontdek je een ander in jezelf.”

Ze geven zich zelden bloot. Doorgaans blijven ze veilig achter hun microfoon en houden zo het enigmatische karakter van het medium in stand. Maar met zijn memoires – een liefdesverklaring aan de (klassieke) muziek – treedt Klara-stem en dichter Bart Stouten onverschrokken voor het voetlicht. “Als je diep genoeg afdaalt, ontdek je een ander in jezelf.”

Zen: als een zaak je niet aantrekt na een dag, hou het dan twee dagen vol. Lukt het niet na twee dagen, hou het dan vier dagen vol. Nadien acht, zestien, tweeëndertig. Uiteindelijk was Kersen eten om middernacht toch de volharding waard. Op een melodieuze, emotieve en bovenal eerlijke manier – een mix van autobiografie, muzikale weetjes en literaire ontboezemingen – beschrijft Bart Stouten (°1956) hoe muziek en literatuur zijn leven hebben veranderd.

Het begint allemaal als de helft van een tweeling tussen de bloesems van Borgloon: een prachtige streek, maar voor de astmatische Stouten een introverte wereld. Binnenblijven was de boodschap, samen met een Braziliaanse pianolerares en de toonladders van Bach die zijn jeugd zouden tekenen. “Ik vind het belangrijk dat lezers zich het belang realiseren van kinderen vroeg bloot te stellen aan klassieke muziek”, zei hij daarover tijdens een tweegesprek met Chantal Pattyn in het literair salon van Muntpunt (3 oktober 2013).

Op jonge leeftijd verliest Stouten zijn beide ouders en zusje in een auto-ongeluk: een onvermijdelijk thema dat tal van moeilijke vragen opriep en hem tot een grondige introspectie verplichtte. “Ik heb daar echt mee geworsteld. Er zat een woede in mij die ik eigenlijk niet heel goed kende. Als je diep genoeg afdaalt, ontdek je een ander in jezelf en dat is ook een beetje in dit boek gebeurd.” Door die dramatische gebeurtenis ontdekte Stouten via zijn stiefmoeder ook Marcel Prousts À la recherche du temps perdu, aan wiens overdadige, ietwat barokke fuga's in woorden hij zich duidelijk spiegelt.

Verstilde liefde

Een onderwerp dat als een rode draad door het boek loopt, is de liefde: voor taal, voor muziek, voor mensen, voor de vriendschap die er altijd zal zijn. Stouten schrijft over de muziek in een poging om zijn lezers tot haar schoonheid te bekeren en bij hen iets teweeg te brengen. Zijn liefde voor de taal kan hij daarbij nimmer onderdrukken en lijkt in dit boek niet anders dan zijn liefde voor muziek en kennis, die hij op een bepaald moment aan al het wereldse vooropstelt. Dat leest men in de door-dachte woordkeuze, de gebruikte zinsnedes en -wendingen. Dit boek is een woorden-schat waarin alles met alles is verbonden, een overrompelende compositie waarin ook de stilte een belangrijke plaats heeft.

Een simpele bespreking van dit boek zonder kennis van Stoutens leven is niet echt mogelijk. Dit is geen synthetisch boek, eerder een analytische levensvertelling. Als lezer vind je dat leuk, of minder leuk. Het oordeel is aan hen, maar neemt u zeker de moeite.