**** In december 2011 was de schitterende enscenering die Laurent Pelly maakte van Massenets Cendrillon te zien in de Koninklijke Muntschouwburg. Virgin Classics zette de productie die eerder met een andere bezetting in Londen te zien was op dvd.
Van de twee Assepoester-verhalen in de opera, Rossini’s La Cenerentola en Massenets Cendrillon is de opera van Jules Massenet ten onrechte te weinig bekend. Ik hoop dat deze schitterende opname gemaakt in de Royal Opera in Londen daar iets aan verandert. De regie van Laurent Pelly is de perfecte manier om recht te doen aan de delicate vermenging van humor en sentiment die Massenets opera typeert.
Zijn inspiratie is eenvoudig maar getuigt van sprookjesachtige fantasie. Zijn uitgangspunt voor het decor is het originele boek van Perrault, waarmee hij als kind vertrouwd was. Zelden is een regie zo perfect op de muziek geënt. De bewegingen van het dienstpersoneel bij voorbeeld passen zo grappig op de muziek dat je meteen weet dat Pelly de juiste teneur treft voor dit lichtvoetige en sentimentele sprookje. In de balscène slaagt hij erin elegantie te laten overslaan in het groteske. Allerlei details in de regie zorgen voor fijngevoeligheid en spanning, bij voorbeeld Cendrillon die eerst even aan een deurluikje komt piepen, de prachtige Carosse, de lief-grappige pseudo-paardjes.
De vertolksters van Madame de la Haltière en haar dochters genieten zichtbaar van hun karikaturale egoïstische zelfingenomenheid. De fee is geen suikerzoete tante, maar een punky dame met zelfs wat vampachtige trekken. Enkel de Prince Charmant valt me als figuur een beetje tegen. Alice Coote is vocaal een uitstekende keuze maar haar wat gedrongen figuur en “boyish” kapsel komen wat stuntelig over voor de jonge prins. De stem kleurt mooi met de wonderlijk-lyrische stem van Joyce DiDonato, een rasechte “Princesse” maar ook een aandoenlijk simpel Assepoestertje. Haar aria “Vous êtes mon Prince Charmant” geeft regelrecht kippenvel.
Ewa Podles is een pretentieuze feeks met stralende-hatelijke stem. Jean-Philippe Lafont klinkt toch wel versleten, Eglise Gutierrez is technisch verbluffend maar mist het etherische van de Fée. Dat deze heerlijke opera ons toch charmeert van begin tot einde is te danken aan de fijnzinnige aanpak van Bertrand de Billy die steeds de juiste sfeer treft en een uitstekende respons krijgt van orkest en koor.
